ما را سزای فحش و نا سزا نیست

ما را سزای فحش و نا سزا نیست.

داشتم به این فکر میکردم که چرا ما "انسانها" وقتی بحث و گفتگو هایمان از جاده عقل و منطق خارج میشود و به بیراهه های بد دهنی و بد گویی و فحش و ناسزا میکشد از نام های حیوانات و حتی بعضی از حرفه ها و مشاغل برای توهین و تحقیر یکدیگر استفاده میکنیم.

مثلاً د ر مراحل اولیه جر و جدال ها با بکار بردن خر و گاو و یابو و سگ و  حمال و عمله و کود کش  و غیرو استفاده میکنیم و تا آنجا که تب بدگویی و نا سزا و فحش به خواهر و مادر و پدر و عمه و خاله... میکشد و حتی از آلت حیوانات برای نثار فحش استفاده میشود. بالاخره در موارد حادش کار به مشت و لگد پرانی و خون و خون ریزی.

ادامه این تفکر به آنجا کشید تا اینکه مجبور شدم  به دنبال تاریخچه و رد پای بکار بردن این القاب و عناوین از لایه ها و لابیرنت های تاریخی عبور کنم.

از حیوانات که شروع کردم انصافاً و برابر تمام شواهد تاریخی در سنگ نبشته ها د دیدم  انسانهای 5 تا 10 هزار سال پیش به حیوانات عشق میورزیدند و از شیر و گوشت آنها برای تهیه غذا،  و از پوست آنها برای تهیه پوشش و از پشم و کرک آنها بعد ها در صنعت قالی بافی و حتی از استخوان آنها برای نوشتن و سایر امور استفاده میکردند و هنوز هم ادامه دارد. باز هم  تجربه استفاده انسان از حیوانان برای شخم زدن زمین، حمل بار و نگهبانی از مال و  کمک های فیزیکی به انسان جلوی چشم همه ما میباشد. خوب در اینصورت حیواناتی که تا این حد به انسان خدمت کرده اند و میکنند و بطور قطع از زحمت کش ترین نوع حیوانات هم محسوب میشوند چرا از نام هاشان برای گفتن نا سزا و فحش استفاده میشود. شاید شتر تنها حیوان اهلی باشد که کمتر از اسمش برای توهین به دیگران استفاده میشود که با مراجعه به دو منبع تاریخی به این نتیجه رسیدم که چون شتر مورد استفاده و احترام اعراب بادیه نشین بوده و غیر از شتر حیوان دیگری به آن شدت و حدت مورد علاقه و استفاده عرب ها و پیامبرشان نبوده و حتی واحد شمارش آن مثل واحد شمارش انسان که "نفر" میباشد در نتیجه بردن نام شتر برای اهانت به افراد مرسوم نبوده است. 

بعد از عبور از دنیای حیوانات خار خور و باربر و بی گناه و زحمت کش میرسیم به دنیای خودمان انسان و میبینیم  مشاغلی که به روایت غلط  "توهین آمیز" هستند مانند، مثل حمالی، عمله گی، رعیتی (روعایا)  که  از کلمات عربی و از فرهنگ بادیه نشینی اعراب وارد ادبیات فارسی شدند مورد استفاده جنگ و جدال های میان دو تن به وفور قرار میگیرد.

به شهادت تاریخ اجتماعی زندگی انسان ها در نقاط مختلف کره زمین با جرأت میتوانم عرض کنم و مدارک آنرا نیز ارائه دهم که در فرهنگ هیچ ملتی بجز اعراب بادیه نشین مقام انسان ها در طبقه بندی های اجتماعی که منحصر به دو طبقه ثروتمند و تاجر با فقیر، برده دار و برده فروش، به آن پائینی و بی اهمیت نبوده است. مثلاً در ایران قبل از اسلام همواره از 4 طبقه اجتماعی شاهزادگان، روحانیون، دهقانان و  پیشه وران  نام برده شده است.

نتیجه ای که مورد نظر است اینکه، تمام این عادات دروغگویی، دشنام، و خوار وخفیف کردن حیوانات و انسان از فرهنگ بغایت عقب افتاده اعراب وارد فرهنگ ما شده است.  در فرهنگ وارداتی  برای نا سزا و دشنام گویی از نام حیوانات (خر، گاو، یابو، سگ و..) استفاده میشود که بیشترین سود و منفعت را نصیب ما میکنند و یا از حرفه های (حمال، عمله، کود کش ..)  که بیشترین زحمت کاری را بدوش میکشند. در هیچ جای این فرهنگ از عنوان؛  آخوند، شیخ، ملا، ... استفاده نشده در صورتیکه بر همگان آشکار است که این سه نام بی مصزف ترین و کم کار ترین و سر بار ترین موجودات روی زمین هستند.

 بیچاره خر و گاو سگ و حمال و عمله......