شبی گفتی که دل را میکنی

شبی گفتی که دل را  می‌کَنی از هر چه زیبائی است

و دل خواهی بُرید از آرزوهایی که رویائی است

و با اندوه گفتی، زندگی یک شعر بی‌معنی است ‌

نباید خواند شعری را که ابیاتش تمناعی است

تمناهای شاید ، ساده و بی‌ارزش اما دور

تمناهای ناممکن ، که گاهی اوج رسوائیست

.

در اینجا رقص می‌میرد

در اینجا ساز می‌سوزد

در اینجا فکر می‌پوسد

در اینجا عشق رسوائیست

.

در این رنگین کمان آباد ٬ که هر چیزی پُر از گنگی است

در ایجا هر چه می بینی ٬ گل آلود و معمائی است

معماهای بی معنی ٬ روایت های پوشالی

و تابوهای پوسیده ٬ که مصنوعات اینجائیست

.

رفیق خسته از پایان ٬ چه باید کرد با ظلمت

در این پاییز بی پایان ٬ که سهم عشق تنهایی است

چه باید کرد با ظلمت ٬ چه باید کرد با دیوار

در این زندان خاموشی ٫ که شبها سخت یلدائی است

.

.

ولی بیرون از این زندان ، هوای آسمان آبی است

فضای زندگی زیباست ٬ هوای ذهن رویائی است

بیا با این طلسم شب ٬ نیُفت از پا که افتادن

به کام ساحران این شبان سرد یلدائی است

.

.

در اینجا رقص می‌میرد

در اینجا ساز می‌سوزد

در اینجا فکر می‌پوسد

در اینجا عشق رسوائیست

---------------- 

  بر گرفته از یک اهنگ

 نمیدانم شعر از کیست