جشن های ملی ما ایرانیان با سایر ادیان

جشن های ملی ما ایرانیان با سایر ادیان
همانگونه که انسانها با نام و نام خانوادگی و نام پدر و مادر و شناسنامه و افزون بر آن با شماره کارت ملی و غیره زنده هستند، ملت ها و ملیت ها نیز با زبان و آداب و رسوم و ادبیات و سنت های ملی خودشان شناسائی میشوند. ملت و قومی که با هجوم بیگانگان بر کشورشان زبان و سنت و آداب و رسوم خود را از دست میدهند هویت ملی خود را از دست داده و دیگر آن ملت قبل از هجوم اقوام بیگانگان نیست. 
برابر روایت های شاهنامه که سینه به سینه و منزل به منزل از نیاکان ما به یادگار مانده است و فردوسی بزرگ این شاه مرد ادب پارسی و پدر زبان فارسی آنها را جمع آوری کرد و به نظم در آورده،  ریشه های تاریخی میهن عزیز ما ایران و ملت ایران به بیشتر از 5 تا 6 هزار سال پیش میرسد. از زمان کیومرث اولین پادشاه جهان که برخی وی را همان حضرت آدم نامیده اند تا امروز که اشک تاریخ از این قلم چکه میکند کشور عزیز ما ایران زنده بوده و سربلند خواهد ماند. 

کیومرث شد بر جهان کدخدای – نخستین به کوه اندرون ساخت جای

سر بخت و تختش بر آمد به کوه – پلنگینه پوشید خود با گروه

گفته شده که کیومرث تنها دشمنش شیطان بوده و اولین کسی بوده که خود لباس بتن میکند و دستور میدهد تمام مردم تحت پادشاهی وی نیز لباس بپوشند.

 فردوسی در شاهنامه که سند زنده بودن میهن ماست با شناسنامه ای بنام شاهنامه و نام های پدری هوشنگ و فریدون و جمشید و منوچهر و سهراب و بیژن .. و با نام های مادری تهمینه و  گرد آفرید و منیژه، رودابه و سودابه و فرنگیس .. به ما ایرانیان هویت بخشید.

فردوسی در شناسنامه ما ایرانیان جشن های نوروز و مهرگان و سده و جشن های سوری را ثبت نمود  و پهلوانی،  نیرو،  راستی،  و با  دروی جستن از کژی و کاستی به ما دانایی بخشید و توانا بودن را آموخت.

جهان انجمن شد بر آن تخت او – شگفتی فرو مانده از بخت او

به جمشید بر گوهر افشاندند – مر آن روز را روز نو خواندند

سر سال نو هرمز فرودین – بر آسوده از رنج روی زمین

 بزرگان بشادی بیاراستند ---  می و جام و رامشگران خواستند

چنین جشن فرخ از آن روزگار --- به ما ماند از آن خسروان یادگار

واژهٔ «چهارشنبه‌سوری» از دو واژهٔ چهارشنبه که نام یکی از روزهای هفته‌است و سوری در زبان کُردی که به معنی سرخ است ساخته شده‌ است.

جنش چهار شنبه سوری در فرهنگ ایرانی با عنوان جشن سوری مطرح بوده است. که سوری به معنی سرخ است وبرای تسریع گرمای فضا وآسمان و جهان جادویی یا آیینی است که از جهان زمستان بیرون آمده وسرخی دلیل انرژی وتحریک است وپس از جشن سوری انسان بتواند از خانه بیرون بیاید وبر روی زمین کار کند وخواب زمستانی را کنار بگذارد. و همچنین سویر به معنی جشن است.

فردوسی بیشتر از 187 بار در شاهنامه از بر افروختن آتش و برگزاری جشن ها برای آغاز پادشاهی و تاجگذاری شاهان ایران و متاسبت ها مختلف از جشن نوروز و سده و جشن سوری(چهاشنبه سوری) یاد نموده. در زمان آغاز پادشاهی فریدون چنین فرموده:

دل از داوریها بپرداختند – به آئین یکی جشن نو ساختند

نشستند فرزانگان شاد کام – گرفتند هر یک ز یاقوت جام

بفرمود تا آتش افروختند --- همه عنبر و زعفران سوختند.

و اما، زمانی که قومی پا برهنه و گرسنه و وحشی و بی خانمان بر ملتی متمدن غالب میشود طبیعتاً مهاجمین پیروز شده بر ملت مغلوب برتر شمرده میشوند و هر چه سنت و رسم و رسوم و ادب و فرهنگ ملت مغلوب است را به باد سخره میگیرند و خوار و خفیف میشمارند. ولی این سنت های شادی و جشن سرور ایرانی ها آنچنان ریشه ای استوار در تاریخ ملت ما دارد که مهاجمین مسلمان و ترکان غز و سلجوق و مغول نتوانستند آن ها را آنچنان که در مصر اتفاق افتاد نابود کنند. ملت ایران به برکت وجود فردوسی توانست از تمام آن ناکامی ها سربلند بیرون بیاید و آداب رسوم خود را تحت هر شرایطی جشن بگیرد و در بزرگداشت هر چه با شکوه نر آنها بکوشد.

روایت شده که در زمان خلافت علی ابن ابیطالب، گروهی از ایرانیان بمناسبت بزرگداشت نوروز به خدمت خلیفه مسلمین رفتند و هدایائی را هم به خلیف تقدیم کردند. وقتی علی علت را جویا میشود میگویند این برای بزرگداشت جشن نوروز است و علی آنها را مورد مهربانی قرار میدهد و میگوید با این تفسیرات همه روز های ما باید نوروز باشد.

ولی دشمنی های مشتی کور دل و خرافه گرا با سنت های اصیل ایرانی همواره نهایت کوشش خود را بکار گرفته اند تا بتوانند جلوی اجرای این آداب و رسوم و جشن و سرور ها را بگیرند که موفق نشده اند و نخواهند شد.

نوروز ماندگار است تا یک جوانه باقیست --  باقی‌ست جمع جانان، تا این یگانه باقی‌ست

  اما تشابه و تداخل جشن های ما ایرانیان با جشن های مسیحی و یهودی

در گاه نامه ایران باستان و قبل از حمله ویرانگر اعراب، در ایران ما روز های بسیاری را داریم که همگی نشانه جشن و سرور و روحیه شاد ایرانی ها بوده و چه وجد آور است که ما ایرانی ها با فرهنگی پر نشاط و دستی پر از آنچه از پدران آریایی خود به ارث برده ایم آغاز گر روز هایی بوده ایم که با هر نگرشی میتوان آنها را سر مشق و آغازی بر جشن ها و شادی ها در دو دین یهود و مسیحیت جهان دانست.

بسیار قابل توجه است که در دین خشم و خشونت اسلام هیچ نشانی از جشن و سرور و پایکوبی وجود ندارد  و حتی خندیدن را مکروه و در مواردی حرام دانسته اند. یاد آوری اینکه، اصولا نشاط و شادمانی با خلق و خوی بیابانگردی و بادیه نشینی سازگاری ندارد و آنچه از کویر بر میخیزد چهره های افسرده و عبوس و خشنی است که در روحیه اعراب در طول تاریخ نکبت بارشان بخصوص یعد از اسلام خنجر و خون دیده شده و در تاریخ 1400 به ثبت رسیده است. روزهای تاریخ در گاهنامه های عربی تماما مذهبی میباشند که از غار و کویر و برهوت خشک صحاری عربستان بر خاسته است که همگی روزهای عزاداری و ماتم هستند.

 در ایران قبل از دوران باستان، یعنی ایرانیان آریایی (پیشدادیان، کیانیان، سلوکیان و ماد ها) و به روایت فردوسی بزرگ هیچ گاه روزی را به عزا و ماتم در گاهنامه خود ثبت نکرده اند. با مقایسه ای بسیار گذرا و بخاطر تنگی در زمان و مکان فیس بوکی، همزمانی جشن های ملی ایرانیان را که برابر اسناد تاریخی هر کدام دست مایه ای برای تعیین روزی (البته  با چند روز جلو و عقب)  در دو دین ابراهیمی یهودی و مسیحی بوده است را به اختصار بیان میکنم. جالب توجه اینکه تمام جشن های دو دین یهود و مسیحی همگی جشن های مذهبی/ آسمانی نام گرفته اند در حالیکه، در ایران ما تمام این جشن ها ملی، زمینی و ریشه در طبیعت و خاک دارند.  

در گاهنامه های ایران باستان نام بیشتر از 20 جشن در سال به ثبت رسیده که مهمترین آنها عبارتند از؛ نوروز عزیز، 13 نوروز، جشن سده، جشن های مهرگان، جشن یلدا، و جشن چهار شنبه سوری. افزون بر این جشن های ملی در هر ماه از سال یک روز که نام روز با نام ماه یکی میشد آنروز را جشن میگرفتند. در این کوتاه سخن کوشش میکنم نام این روز ها و همرمانی آنها با جشن های مذهبی دو دین ابرهیمی یهودیت و مسیحیت بطور خیلی مختصر به عرض و اطلاع شما دوستان ارجمند میرسد.

جشن های نوروزی – جشن پسح – جشن ایستر     

جشن های نوروزی ما ایرانیان برابر ست با جشن پِسَح در دین یهود و جشن عید پاک و یا ایستر در میان مسیحیان جهان. جشن  عید بهاری پسح یا عید فطیر بزرگترین عید یهودیان است که آن را به میمنت خروج قوم اسرائیل از مصر، جشن می‌گرفتند. یهودیان آن را به نام فصاح/فسح یا فشاخ می‌نامند که به معنای «عبور» است.  در ادامه عید پسح جشن پوریم در دین یهود وجود دارد که مصادف با جشن ایستر در مسیحیت است.  مسیحیان آنرا عید پاک و بمناسبت رستاخیز و قیام مسیح در تاریخ دین مسیح به ثبت رسانیده اند. این جشن در سه روز که روز آخر آن مطابق با روز ۱۳ فروردین بود اتفاق افتاد.

جشن های مهرگان – جشن توبه یا عيد يوم کيپور - جشن هالووین

 جشن های مهرگان ما ایرانیان که از اول مهر بمدت 16 روز در ماه مهر برکزار میشوند مصادف هستند با جشن توبه و یا یوم کیپور در دین یهود که در اواخر ماه سپتامبر برگزار میگردند که از همان اواخر شهریور و یا اوایل‌ مهر است.

جشن های مهرگان یا میتراگانا، همزمان با جشن روش‌ هشانا ( نو شدن سال‌ عبری) و همچنین برابر است با جشن های هالووین در آمریکاست . جشن روش هشانا (عيد روش هشتانه یا رأسالسنه) در اوايل ماه  اکتبر فرا می رسد که جشن نو شدن سال يهود است. این جشنها با جشن های مهرگان مصادف است که در زمان هخامنشیان در ستایش و گرامیداشت «میترا» در نخستین روز ماه و نیز آغاز سال نو در گاهشماری هخامنشی به ثبت رسیده است. امروزه نیز سنت کهن آغاز سال نو از ابتدای پاییز با نام «سال وِرز»، در تقویم محلی کردان مُکری مهاباد و طایفه های کردان شکری باقی مانده است.

جشن شب یلدا در تاریخ ایرانیان، جشن حنــــوکا در دین یهود و جشن های کریسمس مسیحیان.

  جشن حنــــوکا (جشن نورها) به‌ مدت‌ 8 روز به‌ مناسبت‌ فتح‌ دوباره‌ معبد بیت‌المقدس‌ در دو هزار سال‌ پیش‌ برگزار می‌شود. این جشن ها در اواخر ماه آذر و همزمان با جشن شب یلدا برگزار میگردد. گقته میشود این جشنها را یهودیان مدیون خدمات کوروش کبیر برای آزادی آنها از اسارت از دست حاكمان مستبد سلوكی ها  بر پا میدارند.

حال اگر چشم غرض ورزی غربیان و بخصوص امپراتوران روم را ببندیم و نور حقیقت و روشنایی تاریخی را بر آن چشمان کور متعصب بتابانیم در میابیم که برابر اسناد تاریخی و قدمت جشن های ما ایرانیان در تاریخ ایران قبل از باستان و دوران باستان دنیا شاهد و گواه آن است که ما ایرانیان:

 اولا: آغاز گر جشن های موجود در جهان هستیم (بنا بر قول هگل)

دوما: یکتا پرستی را هم زرتشت یزرگ به جهان پیشکش کرد، شاید 500 سال قبل از اینکه ابراهیم از عراق بسوی کنعان حرکت کند. 
با آرزوی صلح و دوستی برای جهانیان آزادی ایران و  سربلندی ایرانیان. روزگارتان شاد و دل هاتان پر از مهر باد.
جشنهای یلدا، حنوکا، و کریسمس بر همه هم میهنان عزیزمان فرخنده باد.