مصر، بهار عربی و قدرت دموکراسی مردمی

مصر کودتای نظامی یا قدرت دموکراسی مردمی

دوستان، آنچه در سرزمین فراعنه که به گواهی تاریخ از اولین تمدن های پیشرفته بشری است اتفاق افتاده حیرت آور است.  حدود یک سال و اندی پیش ملت مصر در راستای وزش نسیم بهار عربی به پا خواست و حکومت حسنی مبارک را به کنار زد و در یک پروسه نیمه آرام و با دادن کمترین خسارت های جانی و کشت و کشتار مردمی وارد خوان اول دموکراسی در لابیرنت پیچ در پیچ تاریخی شدند . آنچه مسلم است و تا کنون شاهد آن بوده ایم اینست که ستاره بخت و اقبال مصری ها خیلی بلند تر و پر نور تر از چراغ موشی کم نور فرا راه ما ایرانی ها بود و مصریان با درس گیری از فاجعه بهمن 57 در ایران اجازه ندادند انقلاب خمینی در مصر تکرار شود. .

مردم مصر در یک انتخابات آزاد و بعد از سرنگونی حسنی مبارک رئیس جمهوری و قانون اساسی و مجلسی نیم بند روی هم کردند که با تمام اشکالاتش راه گشا بود و مردم توانستند در حرکتی دیگر به رفع نقایص آن بکوشند.

دکتر محمد مرسی تحصیل کرده آمریکا که مدت زمانی هم در آمریکا زیست و در دانشگاه های جنوب کالیفرنیا هم مکلنیک تدریس کرد نشان داد که در معماری سیاست شکست خورد و نتوانست آجر و خشت های دموکراسی را به درستی روی هم بگذارد.  مبانی و بنیاد های دموکراسی آنچنان پیچیده است که دکتر مرسی که هیچ،  هزار هزار دکتر دیگر هم مثل دکتر احمدی نژاد و دکتر قالیباف و دکتر حسن روحانی و دکتر محسن ...و ات و آشغال هایی از این قبیل توان عقلی و ظرفیت اجتماعی و قابلیت حرف زدن در باره دموکراسی را ندارند.

مرسی با وابشتگی های مذهبی اش به اخوان المسلمین و گرایش به اسلام عزیزش باعث شد که طشت اقبالش از پشت بام بلند دموکراسی به زمین بیافتد و او را از چیزی که لیاقتش را نداشت ساقط کند و اینچنین شد. قبای دموکراسی به تن مرسی های غرق در باور های مذهبی و خرافات دینی بسیار گشاد است. مذهب دشمن آزادی های بشری است و هیچ سر سازگاری با بنیاد های دموکراتیک نداشته و ندارد و مرسی هم یک نمونه دیگر برای اثبات این حقیقت. 

آقای مرسی در قدم های اولیه ای ضد دموکراتیک و در دشمنی با آزادی های بشری با انتخاب رئیس قوه قضائیه خود چیزی شبیه صادق لاریجانی  اقدام به بستن روزنامه های مخالف نمود. دلیلش اینکه بگفته دشمنان دمکرسی آن روزنامه ها موافق حکومت حسنی مبارک بودند.  جمهوری اسلامی خمینی هم هر صدای مخالفی را به بهانه "طاغوت" و موافق حکومت شاه در گلو خفه کرد. مرسی در قانون اساسی اش مبانی غیر دموکراتیک اسلامی را درج نمود و سعی کرد با تکیه بر قوانین "شرع" مردم را از حکومت براند.

ولی مردم مصر چون عقابی تیز پرواز در صحنه ماندند و مسخ حرف های بی سر و ته برادران مسلمان نشدند و منتظر ظهور امام هم که نیستند چون سنی هستند و با حضور شبانه روزی شان مرسی را به بایگانی تاریخ فرستادن. 

ای مگس عرصه سیمرغ نه جولان گه توست --عرض خود می بری و زحمت ما می داری

در باره اینکه با دخالت ارتش به طرفداری از مردم آیا این یک کودتای نظامی بود یا نه، نظر من اینست که در مدت ریاست جمهوری آقای مرسی تخلفات زیادی رخ داده و ارتش به عنوان نظاره گر جریان های روز و بخاطر جلوگیری از تکرار بلائی که بر سر مردم ایران آمد همیشه با مرسی در تماس بوده و از کانال های حقوقی تذکرات لازم را داده است. از خصلت های خوب ارتش های مصر و ترکیه قبل از اردوغان در خاور میانه یکی هم اینست که تابع دستور و دست به سینه هیچ مقامی در مملکت نمیباشند و هر گاه خطر سقوط مملکت احساس شود سر وقت وارد میدان میشوند. ارتش در نشست های متفاوت به مرسی میگوید تعداد مخالفانت به حد بالای تعداد رای دهندگانت رسیده و باید کاری بکنی. برابر گزارش ها مرسی همواره گوش بفرمان اخوان المسلمین بوده و تمام پست های حکومتی را هم به برادران مسلمان داده بوده. اقلیت های دینی از آزادی های محدودی برخوردار بوده اند و مرسی به رای مردم خیانت کرد.

دخالت ارتش بهیچوجه کودتا محسوب نمیشود چون؛ کودتا با نیروی مخالف گفتگوی سیاسی نمیکند، کودتای نظامی یک شبه و آنهم با عده کمی از نظامیان با تانک و توپ وارد کاخ ریاست جمهوری میشوند، حاکم ساکن خانه را یا میکشند و یا به زندان می اندازند. کودتا در روز روشن و جلوی چشم 22 میلیون مردم صورت نمیگیرد. در یک کودتای نظامی رهبر مملکت یک نظامی خواهد شد ولی در مصر عدلی منصور رئیس دیوان عدالت را به عنوان رئیس موقت مملکت برگزیدند.  

آنچه در مصر در  اتفاق افتاد تداوم حضور مردم در صحنه مبارزه بین دموکراسی "از نوع مصری"  و دیکتاتوری مذهبی بود و این حضور میلیونی مردم نمیتواند کودتای نظامی محسوب شود.

شاید ما هم در ایران روزی نه چندان دیر یه این درجه از رشد سیاسی برسیم و با حضور میلیونی خود به حکومت اسلامی بگویم "آقا خر ما از کرگی دم نداشت، اشتباه کردیم ببخشید مملکت ما را پس بدهید" ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان. به امید آنروز.