حکومت و دولت در جمهوری اسلامی

حکومت و دولت در جمهوری اسلامی

جامعه شناسان در علم اداره مملکت ها در بیان و شرح دو واژه "حکومت" و "دولت"  معانی زیر را نوشته اند و در باره این دو واژه به تفصیل شرح داده و اتفاق نظر دارند.
در شرح معنای حکومت در میان جامعه شناسان یک قول جمعی وجود دارد که،  "حکومت" را سیستم اداره مملکتی نامیده اند که در آن 4 عناصر: جمعیت، حد و مرز جغرافیائی، استقلال و تمامیت ارضی و دولت  از اجزاء تشکیل دهنده آن سیستم حکومتی میباشند.

در تعریفی جدا و مستقل از حکومت، جامعه شناسان "دولت" را عنصری از زیر مجموعه حکومت میدانند که عامل اجرای قوانین مملکتی در چهار چوب سیستم حکومتی آن مملکت میباشد. به عبارت ساده تر حکومت بدنه سیستم مملکتی است و دولت عامل اجرا و انجام قوانین تنظیم شده در آن حکومت میباشد. یعنی دولت مغز و حکومت بدنه است.
حکومت ها در کشور های دنیا سیستم هستند که بر فرد و یا شخص یا افرادی متکی نیستند که میتواند پادشاهی یا جمهوری در دو شکل دمکراتیک و یا دیکتاتوری باشد، و یا خلیفه گری و سلطانی باشند که نمونه های دموکراتیک آن دیده نشده و تماما فردی و موروثی بوده اند.
در تعریف و تفسیر این دو پدیده در اداره امور یک مملکت آمده و بسیار هم تجربه شده که اصولا حکومت ها بر فرد و یا افراد استوار نیستند نباید به شخص واگذار شوند بلکه قرار است یک سیستم باشند برای تعیین چهاچوب و نوع امور مملکتی که برای اجرا به دولت ها واگذار میشوند. حکومت ها ممکن است دائمی باشند و یا طولانی، ولی دولت ها موقت میاند و میروند.  
در فرهنگ های غربی معنی حکومت را برابر با  state  و دولت را مساوی باGovernment  دانسته اند.
مثال های مشخی وجود دارد که میتواند به روشن شدن تفاوت ها کمک کند. مثلا در کشور های دموکراتیک شنیده نمیشود که بگویند حکومت آمریکا، یا حکومت فرانسه و حکومت آنگلیس و ژاپن بلکه گفته میشود دولت های آمریکا و دولت فرانسه و دولت انگلیس و غیرو. چون نوع حکومت ها یا جمهوری ، یا پادشاهی و یا امپراتوری است که محتوای همگی برای کشور های فوق دموکراتیک است.
مثلا در ایران قبل از انقلاب  نام ایران در اسناد دولتی و مجامع بین المللی "دولت شاهنشاهی ایران " بود که بعضی از ما بزرگسالان بخوبی بیاد داریم و گذرنامه های قبلی هنوز در دسترس هستند. قبل از ویرانی بزرگ سال 57 در جائی و یا در میان کسانی و در اسناد رسمی مملکت رایج نبود که ایران را "حکومت شاهنشاهی" بنامند. البته در دوران قاجار ها نام ایران در بعضی از اسناد رسمی "حکومت محروسه ایران" یا در مواردی آنرا "دولت محروسه ایران" مینامیدند.
اما برویم بر سر اصل موضوع که جمهوری اسلامی است. در جمهوری شوربایی اسلامی از همان خشت اول نام آنرا "حکومت جمهوری اسلامی" نامیدند که امام جاهل هم گفت، "نه یک کلام کم و نه یک کلام زیادی".
اگر نظام جمهوری اسلامی چیزی غیر از "حکومت اسلامی" بود امروز هم در دنیا و هم در میان رهبران خوش آنرا دولت اسلامی مینامیدند. دولتی که بنا بر تعرف آن میبایست در سه قوه مقننه، مجریه و قضائیه مستقل و جدا از هم کارگذار و تعیین و تنظیم کننده قوانین و اجرای آنها باشند.
در جمهوری اسلامی پدیده ای به نام دولت نه هرگز وجود داشته و نه وجود خواهد داشت. حکومت اسلامی در یک فرد بنام خمینی و یا خامنه ای خلاصه میشود و هیچ سیستمی وجود ندارد بجز حدیث و آیات و روایت های دینی و احکام توضیح المسائلی و حتی غیر توضیحی. در حکومت اسلامی از روز اول دولتی وجود نداشته و برابر قول بنی صدر، هاشمی و خاتمی و احمدی نژاد و حالا هم روحانی همه دولت های در سایه و در زیر عبای رهبر همگی آبدارچی های حکومتی بوده و هستند که هیچگونه قدرتی در تعیین و تبیین قوانین و اجرای آنها و قضاوت در امور مملکتی را ندارند.
از همان روز اول ولایت فقیه را در حکومت اسلامی حاکم بر سرنوشت امت اسلامی (نه ملت) و تمام قوانین و امور مملکتی نمودند و قدرت مطلقه را به دست ولی فقیه دادند و قال قضیه را کندند. ولی فقیه برای محکم کردن جای خودش در حکومت اسلامی مراجع و مراکز قدرت را با درست کردن جریان و سازمان هائی بنام های،  فقهای شورای نگهبان، شورای تشخیص مصلحت نظام و شورای ائمه جمعه و سپاه پاسداران انقلاب ویرانگر اسلامی و ده ها شوربا و شله زرد دیگر بر پا کردند که ولی فقیه رهبری اعضای آنها را انتصاب میکند و آنها هم در مواردی که رهبر بخواهد به او رای اعتماد میدهند. در حکومت اسلامی که نمونه سلطانی و خلیفه گری آنرا بعد از روی کار آمدن اسلام خون و خنجر دیده ایم و خوانده ایم دولت هیچ کاره است و چیزی بنام رئیس جمهور و مجلس و دیوان قضائی کشور حتی کشک هم نیستند که  رؤسا و نمایندگان منصوب شده بنشینند و بسابند. با یک حکم حکومتی سید علی قصاب،  تمام رشته های احتمالی این مترسک های سر قبرستان و ارواح خبیثه در تاریکی ها نا گهان پنبه میشود و با باد شکم خامنه ای به ریش و عمامه آقایان و قبور اهل بیت میوزد.
   
   

   

نگاهی به تمدن های باستانی

نگاهی به تمدن های دوران باستان

در نگاهی گذرا بر تاريخ تمدن دو امپراتوري بزرگ در دوران قبل باستان و دوران باستان در هزاره اول تمدن بشری (500 قبل از ميلاد تا 6٠٠ بعد از ميلاد) که بقول هِگل فیلسوف آلمانی ایران سردمدار آن تمدن شگرف بوده، تمدن هخامنشيان و دو سلسله بعدي أشكانيان و ساسانيان در ايران بسیار پيشرفته تر از امپراتوري 1000 ساله رم بودند كه خلاصه آن را در زیر میخوانید:

ايرانيان قبل و بعد از دوران باستان هيچوقت بت پرست نبوده اند و به خدايان زميني ایمان نداشتند. حضور زرتشت در حدود 3700 سال قبل (1700 قبل از ميلاد) و حدود همزماني آن با دين يهود نشانه يكنا پرستي ايرانيان است. این در حالی است که امپراتوران روم تا 200 سال بعد از میلاد و تا قبول مسحیت خدایان روی زمین بودند. انگیزه حمله قیصر به مصر و سرزمین های کنعان هم همین بود که به او خبر دادند که در آنطرف آبها قومی هستند که شما را به خدائی قبول ندارند.   

امپراتوران سه سلسله ایرانی در هزاره اول تمدن بشری در ايران هيچگاه برده دار نبوده اند و هرگز از مردم بیگاری نکشیدند تا جائی که برای ساختن کاخ آپادانا به استاد کاران سکه های طلا (دریک) و به کارگران سکه های نقره (سلیک) برای حقوقشان پرداخت میکردند. در ضمن 4 روز در هر ماه از کار معاف و مجاز بودند. میدانیم که کوروش بزرگ در استوانه حقوق بشری خود برده داری را ممنوع کرده بود. در صورتی که قیصر روم در سال 20 قبل از میلاد به سرزمین های مصر و کنعان حمله کرد و تعداد 50 هزار نفر یهودی را اسیر کرد و بعنوان برده به روم برد و از آنها برای ساختن قصر های تاریخی بیگاری کشید. 

سيستم های اداري دوران هخامنشي از قبيل پست و چاپار، حقوق و مزاياي كاري و رفاه مردمي بسيار متمدنانه و منصفانه بوده و پيشرفته تر از رومي ها بوده است. در تاریخ آمده است که بسیاری از قوانین دوران هخامنشیان را به یونان بردند و از آنها استفاده کردند.

حملات وبرانگر امپراتوران روم به كشور هاي هاي مصر و اسرائيل و مراكش در غرب آفريقا بسيار خشونت آميز و همراه کشتار فراوان بوده است. در صورتيكه لشكر كشي خشايار شاه به غرب مدیترانه در دوران ماد ها ويراني و خرابي در بر نداشته است. حتی در تواریخ آمده، وقتي لشكر ١٠٠ هزار نفري يا ٥٠٠ هزار نفري خشايارشاه به مصر رسيد و در يافتند كه مردم مصر دچار قحطي  شده اند، خشايارشاه دستور داد گندم فراوان از ايران به مصر آورده شد و مردم مصر را از قحطي نجات داد . البته تعداد تلفات ارتش خشايارشاه بسيار سنگین گزارش شده است.

در هر سلسله امپراتوري در ايران  باستان، زنان از مقام  هاي والا و بالاي در سطح  مملکتی و حكومتي بر خوردار بوده اند وجود آرتیمس اولین زن دلاور فرمانده نیروی دریائی هخامنش ها و دو پادشاه زن بنام هاي هماي أيراندخت  و پوراندخت در سلسله ساسانيان در سالهاي 400 بعد از ميلاد نشانه تمدن پيشرفته ايرانيان در مقايسه با روميان بوده است اما؛ هيهات كه اين تمدن پيشرفته با تیشه توحش اعراب و مسلمانان بربر به نابودي كشانيده  شد.

قرن پنجم ميلادي آغاز دوره هجران و خسران تمدن بشري است. سرنگوني سه امپراتوري عظيم؛ روم، ايران و فراعنه در شمال آفريقا پایان عمر تمدن های باستانی را رقم زد و توحش اسلامی را به جای تمدن بشری جایگزین نمود. از قرن پنجم تا وقوع رنسانس اروپا آب خوش از گلوی مردمان جهان پائین نرفت و جهان روی آرامش را ندید

گذری به گلستان عشق و دوستی

گذری به گلستان عشق و دوستی

آرزو میکنم دل هایمان غم و اندوه و نگرانی و دردی نداشته باشد که البته یک آرزوست و امیدوارم به حقیقت بپیوندد. آرزوئی که اگر حرف دلی (نه درد دلی) برای گفتن باشد در کمترین شکل آن، دوست و رفیق درست پیمانی در کنارمان باشد که با او در خلوتی دوستانه به نجوا بنشینیم و با خاطری آسوده حرف دلمان را با اطمینان با دوست در میان بگذاریم. از غرور بیجا و بی پایه واز خود شیفتگی و خود مرکز بینی بپرهیزیم و از حسادت و چشم در چشم رقابت دوری کنیم. از کذشته فقط درس بیاموزیم و آنرا تکرار نکنیم.
در زمان حال و در آنچه خود ساخته ایم و به آن به نیکی پرداخته ایم زندگی کنیم ولی به آینده بیندیشیم.
اگر هم چنین امکانی نباشد که در این روز و رزوگار دور از باور نیست که بتوان همدلی و هم سخنی پیدا نمود، باز جای شکرش باقی است که هر گاه خیلی وامانده و افسرده و غمگین و نگران هستیم، دل به پند و اندرز های بزرگان علم و ادب مان بسپاریم و سر به آستان گلستان و بوستان و دیوان حافظ و شاهنامه و خیالم و نظامی و عطار نیشابوری بیاسائیم تا با ادبا و شاعرانمان حرف دل را نجوا کنیم و شاید پاسخی دریافت نمائیم.
غرق در خلوت دل و غوطه ور در تنهائیی خیال پراکنده خودم بودم و بر پرنده ای خیره شده بودم که بر شاخ درخت منزلمان نشسته بود و در آرامش کامل آواز دلنشینی سر داده بود. شنیدم که پرندگان دیگر هم با او همخوانی میکردند و افسوس از اینکه چرا ما انسانها با هم همخوانی نمیکنیم.  
چه کسی تا کنون آرزو نکرده که بجای پرنده ای آزاد و رها از تمام گرفتاری های روزانه بر شاخ هر درختی که در دسترسش باشد نپرد و به هر جا که بخواهد پر نکشد؟ من هم یکی از آنها هستم. در این حال و هوای خیال پردازی به این پرسش همگانی فکر میکردم که چه بر سر انسان زمان ما میرود و چه شد و چه باید کرد و چگونه میشود بی خیال بود و این همه گرفتاری را تحمل کرد. در همین آشفتگی خیال بودم که بی درنگ یاد سروده سعدی افتادم و میل سفر به  گلستان او که نسیمی بر برهوت خیالم وزیدن کرد و نفس عمیقی که میفرماید:

 چُنان قحط سالی شد اندر دمشق

که یاران فراموش کردند عشق

 چُنان آسمان بر زمین شد بخیل

که لب تر نکردند، زرع و نخیل

بخشکید سرچشمه‌ های قدیم

نماند آب، جز آبِ چَشمِ یتیم

نبودی بجز آهِ بیوه‌زنی

اگر برشدی دودی از روزنی

.........

 در عجبم که در کدام سروده از ادبا و شعرای ما سراغ دارید که سخنی از عشق بمیان نیامده باشد. ممکن است دوستی یا هم زبانی و هم نوعی بپرسد، اکنون با همه این نگرانی ها و آشفتگی فکر و ذهنی و ویروسی و جنگ و درگیری نفسی و حالی  و جائی برای عشق نمیمان و چرا به سراغ عشق و دوستی رفتم. ممکن است گفته شود چه دل خوشی دارم و یا گرسنگی نکشیدم که عشق را فراموش کنم. من هم اعتراف میکنم که همه اینها درست و سر جای خودش و در کمال فروتنی و قبول حرف حساب عرض میکنم،  مگر روزی که سعدی این قصده را نوشت نگرانی و دل مُردگی و آشفتگی ذهن و خیال وجود نداشت؟ مگر حافظ که سخنش را با کلام عشق آغار کرد در آنزمان کسی گرسنه نبود و درماندگی و افسردگی وجود نداشت؟

 مگر حافظ گرانمایه سخنش را با غزل:  الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها - که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها .. شروع نکرد.
مگر مولانا نسرود که:
بیا تا قدر یکدیگر بدانیم – که تا ناگه ز همدیگر نمانتیم

کریمان جان فدای دوست کردند – سگی بگذار ما هم مردمانیم

مگر نظامی در پنج گاهش (خمسه) از عشق فرهاد کوه کن و خسرو انوشیروان (شاه و گدا) به شیرین داستان ها نگفت؟ و هزاران  مگر و چرای دیگر.
مگر راه دومی هم بجز عشق و دوستی و همدلی و همدردی و همزبانی با همنوع برای آسوده زیستن  وجود دارد؟.
مگر نه اینکه دنیای علم روان و بدن انسان امروز مدیتیشن (روان درمانی)  و آسوده سازی فکر و خیال را یکی از بهترین شیوه ها برای عقل سالم و بدن سالم و آسودگی خیال و سلامت روان و کارآئی فکر و ذهن بشر پیشنهاد نمیکند؟
مگر نه اینکه اگر همدلی و همدمی پیدا کردی و توانستی به او اعتماد و اطمینان کنی و حرف دلت را بزنی بیشتر و بهتر از هزار آرامش بخش شیمیائی حالت را بهتر میکند. بیائید به دل های همدیگر برسیم، بیائید با مهربانی و دوستی و عشق حال دل همدیگر را خوب کنیم. از همدیگر غافل نشویم.
چرا غمگین باشیم، چرا برای حرف های دلمان همدمی نداشته باشیم. اگر حکومت ها بما ظلم میکنند و ستم های چندگانه روا میدارند که ما هیچگونه کنترل و میزان سنجش و مهکی برای اندازه آنها نداریم چرا خومان بفکر همنوع مان نباشیم؟

با اندکی مهربانی، دلاوری و شهامت در گفتن دوستت دارم، در دل همدیگر اعتماد و اطمینان ایجاد کنیم، با اندکی گذشت تا آنجا که ممکن است مهربان باشیم و اگر جای بخششی هست همدیگر را ببخشیم.
با هم باشیم تا آسوده تر زندگی کنیم، تا بیشتر بدانیم و بهتر بتوانیم.
به امید روز های روشن با دل های شاد تر.
دوستتان دارم، عاشق انسانیت انسان ها هستم.
  

نقش ملت ها در تحولات و رخداد های اجتماعی

نقش ملت ها در تحولات و رخداد های اجتماعی
با دوست خوبی در باره اثرات مردمی در رویداد های تاریخی در ایران و جهان داد و ستد فکری میکردم با خود کفتم سر خط ها را  با شما دوستان عزیزم هم در میان بگذارم. باید اشاره کنم که تعاریف دولت و ملت و مردم و جوامع بشری را دانشمندان علوم انسانی نوشته اند و من فکر نمیکنم در این پلت فورم اجتماعی جای بحث های علمی و تحقیقی باشد. شبکه های اجتماعی بیشتر جایگاه خبر رسانی هستند که اگر دیدگاهی مانند نقش ملت ها یا مردم در تحولات اجتماعی عنوان شود خواننده خودش مسئول است برود تحقیق کتد.
در نتیجه خیلی سر راست و با سرعت نور میروم سر ریشه این تفکر و مثال های تاریخی در اندازه توان دانش و آگاهی خودم. البته سپاسگزار از ارمغان و هدایای دیدگاه های شما هستم و باور دارم که از شما و نظرات تان میآموزم، پس لطفاً دریغ نفرماید.
از جوامع قبیله ای و تیره و تبار ها و جنگ های قبیله ای که به رهبری سران قبایل و طایفه ها و تیره و تبار ها که مردمان در آنها فقط سیاهی لشکر برای کشته شدن بودند که بگذریم، میرسیم به روی کار آمدن اولین حکومت های متمرکز در ایران (ماد ها) و پس از آن سلسله ها پادشاهی ایران باستان و یونان و روم که دیگر از قبیله و تیره و تبار ها کمتر نقشی در حاکمیت و یا دولت ها دیده میشود.
در حکومت های پس از دوران باستان (امپراتوری ها) و حتی پادشاهی های ملی که پس از سرنگونی امپراتوری روم در اروپا شکل گرفتند قدرت همچنان در دولت ها متمرکز بود و مردم هیچ نقشی در انتخاب آنها و تصمیم گیری ها نداشتند.
این وضعیت نابسامان نقش هیچ و پوچ مردم و ملت ها در رخداد های اجتماعی همچنان ادامه یافت تا نوبت به کلیسای قرون وسطی و حکومت های خدا گونه اسقف ها رسید و اختراع گیوتین که ننگ کلیسای قرون وسطی شد.
در خاور میانه و پس از سرنگونی امپراتوری ساسانی، شمشیر خونین از غلاف اسلام خون ریز بیرون آمد که بیشترین جنایت های فرماندهان جهل و جنون نصیب  ما ایرانی ها شد که لازم به شرح داستان کربلا نیست.  
قدرت هیچ و پوچ مردمان همچنان در نوک شمشیرهای رهبران و فرماندهان و حاکمان خون ریز بود که اولین انقلاب کلاسیک جهان در فرانسه سال های 1780 پدیدار شد که به مدت 200 سال اروپا و نیمی از جهان را به خاک و خون کشید. انقلاب از درون کاخ لوئی شانزدهم پایه ریزی شد و با شورش زندانیان زندان باستیل آغاز گردید که خود زندانیان (مردم) روحشان از آن خبر نداشت. در تاریخ ها آمده، روزی که لوئی 16 در بالکن کاخ مسکونی جمعیت زندانیان را دید به نخست وزیر گفت، عجب آشوبی براه افتاده! نخست وزیر جواب داد، قربان انقلاب است نه آشوب.
برابر تمام اسناد موجود انقلاب "کبیر" و خون ریز فرانسه عامل این شورش ها و حمله به زندان باستیل مخالفان درون حکومتی لوئی 16 بودند که سهم بیشتری از قدرت و مال و منال را میخواستند. پس مردم فرانسه در راه اندازی انقلاب نقشی نداشتند.

من دارم با سرعت سیر نور آگاهی رسانی میکنم، دوستان تاریخ را بخوانید و اشتباهات مرا گوشزد بفرمائید.
برسیم به تحولات اجتماعی و انقلاب روسیه در سال 1917 که توسط لنین با درس گیری از مانیفست مارکس و انگلس در انگلستان فرموله شد و به کمک سخنران و حراف معرف و معمار انقلاب لئون تروتسکی همه گیر شد. نیروی انقلاب روسیه که حکومت تزار ها و خانواده رومانوف ها را سرنگون کرد سربازان بیسواد یا کم سواد ارتش تزاری بودند و از مردم عادی کوچه و بازار خبری نبود. بعد از پیروزی هم یک عده سود طلب و فاشیست مانند استالین میوه چینی کردند درست مانند دست آورد های انقلاب ایران. در انقلاب روسیه 20 میلیون انسان بیگناه به جوخه های اعدام استالینی گفتار و کشته شدند. البته 20 میلیون هم در جنگ جهانی کشته شدند.
در چین، مائو هم به کمک یک عده دزد (بندیت ها) و گدا گرسنه های خیابانی و با تبلیغ اینکه باعث و عامل گرسنگی شما پولدار ها و ارباب ها هستند و آنها را تشویق میکرد به انبار های برنج و آذوقه ه حمله و آنها را غارت کنند.  یعنی در آغاز کار خبری از مردم در کار نبود. در انقلاب چین هم بیش از 100 میلیون انسان بیگناه کشته شدند. این جنایات کاران همان گداها و گرسنگان  بقدرت رسیده بودند که درست مانند انقلاب اسلامی عمل نمودند.
در هر جای دنیا تحول اجتماعی عظیمی رخ داده مردم آغازگران نبودند و در آنها نقش و دخالتی نداشته اند.
مثال کشور هندوستان شاید کمک کند که بدانید گاندی را انقلاب و یا شورش مردمی سر کار نیاورد. مهاتما گاندی تحصیل کرده (مهندس) انگلستان بود که با بهره گیری از انقلاب فرهنگی اروپا، رنسانس دست به مبارزه مسالمت آمیز زد و برنده شد.
در الجزایر هم که پس از سالها آشوب و جنگ و خونریزی به نتیجه نرسید نهایتا با ایجاد جبهه آزادی بخش ملی با کمک روشنفکران و سیاستمداران و رهبری احمد بن بلا ّ به پیروزی های نسبی رسید.
در لهستان و چکسلواکی هم مردم در تغییرات سیاسی نقش آن چندانی نداشتند یا پاپ اعظم کمک کرد یا کسانی مانند لخ والسا و الکساندر دوبچک و کمک جامعه بین المللی بود.

انقلاب مشروطه خودمان هم دست آورد خبر های خوش انقلاب فرهنگی و رنسانس از اروپا بود که فقط سه نفر معنی مشروطه را میدانستند. .   
خلاصهِ تمام درد سر های بالا برای شما اینست که، برای بوجود آمدن تغییر و تحولات اساسی در جوامع بشری زیاد نمیشود روی نقش مردم کوچه و بازار حساب کرد و باید بدانیم که مردم همیشه در دقیقه های نود وارد میدان میشوند، نمونه آشوب و فتنه خمینی بود که با وارد شدن کارتر و کالاهان و ژیسکاردستن و هلموت اشمیت به صحنه پیروز شد.

من هم مانند خیلی ها باور دارم که باید از نیروی فکری سیاستمداران، روشنگران، فعالان غیر وابسته سیاسی و مبارزان اجتماعی بهره گرفت.
یک فرد و یا یک حزب اگر هم به کمک توده های نادان و دزدان و سربازان کم سواد جامعه انقلابی را به ثمر برساند حتما به دیکتاتوری هار تری از قبل تبدیل میشود.  حالا اگر کسی بیاید و از من برسد آیا من به نیروی مردمی برای محرکه های انقلاب  یا تحول سیاسی در جوامع باور دارم یا نه، جواب من منفی است. محرکه ها و آغازگران همان الیت های خیر یا شر در جوامع هستند. ولی تمام کننده انقلاب ها مردمانی هستند که از انقلاب هیچ نمیدانند کما اینکه عکس "آقآ" را در ماه دیدند و اینک در ایران بر مسند قدرت ها نشسته اند و بر اسب های مراد سوار هستند.
خواهش میکنم، دیدگاه های خودتان را با احترام به عقاید همدیگر بنویسید تا من هم اگر به بیراهه رفتم راهنمائی شوم.      

دیدگاه نظامی گنجوی و مونتسکیو در باره چینی ها

این هم دیدگاه نظامی گنجوی و مونتسکیو در باره چینی ها و تجارت و داد و ستد با چینی های چشم تنگ، زیاده خواه و بخیل و متقلب و دزد و دروغگو

بیزاری از چین و چینی ها یواش یواش در اقصای عالم دامنگستر میشود تا آنجا که در همین امریکا چینی ها از توهین و تحقیر و تهدید و آزارهای زبانی و فیزیکی در امان نیستند

من دیشب بر حسب اتفاق نگاهی به خمسه حکیم نظامی انداخته و دنبال واژه ای می گشتم . در بخش چهل و سوم شرفنامه نظامی گنجوی تحت عنوان، « سگالش خاقان در پاسخ اسکندر » به قطعه ای بر خوردم که نشانگر آن است که از هشتصد سال پیش نیز چینیان به ناراستی و ریاکاری و دروغ و پیمان شکنی شهره بوده اند

حکیم نظامی در قرن ششم هجری چنین می سراید

ز چینی به جز چین ابرو مخواه

ندارند پیمان مردم نگاه

سخن راست گفتند پیشینیان

که عهد و وفا نیست در چینیان

همه تنگ چشمی پسندیده اند

فراخی به چشم کسان دیده اند

اگر ترک چینی وفا داشتی

جهان زیر چین قبا داشتی

در کتاب روح‌القوانین مونتسکیو نیز پیرامون حیله‌گری چینی‌ها در داد و ستد های بازرگانی به نکاتی بر میخوریم که براستی حیرت انگیزند

مونتسکیو می نویسد

چینی ها حقه باز ترین و متقلب‌ترین ملت جهانند و در امور بازرگانی بهیچوجه نباید به آنها اعتماد کرد

او می افزاید: اگر کسی بخواهد با چینیان معامله ای انجام دهد باید ترازویی همراه داشته باشد زیرا هر فروشنده چینی دارای سه ترازو است. یکی ترازوی سنگین برای خرید است. دیگری ترازوی سبک برای وزن کردن اشیایی که می‌فروشد، سومی ترازوئی است که برای معامله با کسانی است که مواظب اند سر شان کلاه نرود

چینی ها حرص غیر قابل وصفی برای کسب منفعت دارند و هرگز نیز قوانینی برای مهار این زیاده خواهی های غیر اخلاقی وضع نشده است

بیائید رودخانه باشیم

این هم قطره ای برای افزودن به اقیانوس مهربانی های شما عزیزان هم سخ

بیائید رودخانه باشیم

داشتم فکر میکردم ما آدم ها که با داشتن خوی و خصلت های غیر همسان بنابر DNA هایمان متفاوت هستیم در تفکر و اندیشه هم بسیار ناهمگون هستیم که باز طبیعی هست.

اما در ناهمگونی ها بیشتر اندیشه کردم و نتیجه این شد که از کوزه کوچک تفکراتم بیرون زد، بخوانید و بگویید که درست است یا نادرست

کسانی از انسان ها مانند باران میبارند و زمین را سراب میکنند که بسیار هم خوب است ولی فصلی و‌ موسمی هستند. نمیشود گفت ریشه در ابر های گذشته خود داشته اند چون آن ابر دیگر ناپدید شده

کسانی مانند مرداب هستند که اگر باران نبارد اول بد بو و مولد حشرات و بعد هم خشک میشوند. تمام زندگی این گروه از بارش باران است

کسانی هم برکه کوچکی در بیشه زاری هستند که با قطره آبی که از زمین میجوشد فقط به دور و اطراف خود آب میرسانند و هرگز جاری نمیشوند. بقول ادبا، لنگ لنگان خرک خویش به منزل میرسانند

کسانی مانند آبی که در دل کوهی ذخیره شده است بسان چشمه ای مدام جاری هستند و زمین های اطراف را سیر آب و سبز میکنند و راه به رود و رودخانه ای نمیبرند

کسانی مانند رود هایی هستند که سر راه خود زمین ها را سیراب مبکنند و نهایتا به دریاچه ها هم میریزند

اما، خوشا به روزگار کسانی که از آن رودخانه هایی هستند که از دخیره آب در دل کوه ها و باران های موسمی همیشه جاری هستند که پس از سیراب کردن مرداب ها و زمین ها و تالاب ها و برکه ها، و عبور از دریاچه ها به اقیانوس میریزند

این رود ها در حالی که به اقیانوس میپیوندند هرگز از اصل خود و سرچشمه زندگی شان جدا نمیشوند و همیشه بیاد دارند که از کجا میایند و به کجا میروند

بیایید اگر هم به اقیانوس نپیوستیم، مرداب هم نباشیم. کوشش کنیم یک‌جایی یا یک جوری به برکه و چشمه و رودی بپیوندیم تا همیشه بر اصل و نسب و سر چشمه زندگی خودمانآگاه و استوار باشیم

باور داشته باشیم گر چه سر راه مان برای رسیدن به اقیانوس از کذر و گذار ها و سنگلاخ های رودی و پیچ و خم های رودخانه ها عبور میکنیم ولی در درازای راه پر پیچ و خم و کوه و کمر ها پاکیزه میشویم و سخت کوش و پیروزی را در اقیانوس ها با سایر رود های بزرگ و البته جانوران تنومند و نهنگ ها جشن میگیریم که

این خود تازه آغاز کار است و نه پایان راه

بیائید رود خانه باشیم، تا جاری باشیم، به گذشته خود وابسته باشیم، و راهی اقیانوس باشیم و به آن بپیوندیم

چین در حال تهاجم به جهان ولی این بار با سلاح سرمایه داری....

چین در حال تهاجم به جهان ولی این بار با سلاح سرمایه داری....

دوستان از زمان انقلاب بلشویکی سال 1917 و روی کار آمدن حاکمیت کمونیستی در روسیه  و گسترش آن در سالهای 1950 به  ویژه پس از پیروزی کمونیستها در قاره زرد و در سر زمین خاقان ها، ایدئولوگ های این پدیده شوم و دشمن آزادی بشریت یک ثانیه از گسترش و هژمونی کمونیسم بر دنیای آزاد سرمایه داری غافل نمانده اند. زیاد در پیچ و خم فرایند این بلای زمینی که دامن گیر بشریت شد و اسارت انسان را در نیمی از جهان ما  تا فرو پاشی شوروی بدنبال خود آورد نمیروم و بیشتر به رخداد های جهان کنونی میپردازم. باید دانست که نگرانی و تشویش امروز مردم دنیا در جنگی با سلاح بیولوژیکی شروع شده که ماشه شلیک اولین گلوله آن در آزمایشگاهی در شهر ووهان چین کشیده شد. اگر چه هنوز اسناد و مدارک دقیق مبتنی بر ساخت این سلاح کشنده و همه گیر در آن آزمایشگاه رو نشده ولی، برابر شواهد و شنیده ها تقریبا هیچ تردیدی وجود ندارد که ویروس کووید 19 نه از دل میوه فروشی شهر بیرون آمد بلکه از داخل لوله های آزمایشگاهی به یک نفر دکتر چینی سرایت کرد و باقی ماجرا که حقیقت آن کم و بیش بر همگان آشکار شده.
اندکی دقت به پیش در آمد این کشنده همگانی به ما میآموزد که چین اصولا خواهان جنگ های کلاسیک و لشکر کشی های معمول به کشوری و درگیری نظامی با دولتی در جهان نبوده و نیست. چین با استفاده از نیرنگ های سنتی خود یعنی سه عادت نکوهیده و پلشت معمول و مرسوم در جامعه چین؛  دروغگوئی و پنهان کاری، دزدی (علم و دانش پیشرفته از غرب و ژاپن) و تقلب در ساخت کالا توانسته با فروش اجناس بنجول بازار نیمه حال کشور های جهان سومی و حتی پیشرفته را تصرف کند. در نتیجه شرکت در هر جنگی چه منطقه ای و چه جهانی به منافع باد آوره محصولات بی ارزش چینی زیان های فراوان وارد میکند.
در جابجائی این سیاست عدم شرکت در جنگ های کلاسیک چین با دزدی های خود از تکنولوژی غرب در زمینه های بیولوژیکی و نانو تکنولوژی دست بکار توسعه و تولید سلاحی کشنده تر و همه گیر تر از هر بمبی زده که امروز نشانه های ترکش این سلاح غیر اخلاقی و غیر انسانی در جهان مردم بیگناه را هدف قرار داده. میشود در نمونه های جنگ های کلاسیک تصوری هر چند غلط را عمومیت داد که مثلا سرباز و نظامیان کشوری در جنگی نظامی با دولتی کشته و یا زخمی شوند که البته قلب کدام انسان با شرف و مسئول و متعهدی از کشته شدن انسانی نمیرنجد.  ولی چین با شیوه توسل به جنگی بیرحمانه و نا برابر مردمان عادی و بیگناه و حتی زنان و کودکان را هدف قرار میدهد و دست به جنایت و کشتار علیه بشریت میزند که در مرام و مسلک هیچ جنبنده ای نمیگنجد.
بر گردیم به گاه شمار روز های سیاه شروع این ویروس همه گیر و کشنده همگانی.
در نوامبر سال قبل دکتری در آزمایشگاه مجهزی در ووهان چین هنگام کار بر روی این سلاح کشنده متوجه دریافت ویروسی در خود میشود که بعد ها او را کشت. بدون وقفه و با سرعت تمام، نیرو های امنیتی / اطلاعاتی چین که در جریان کار بودند و نظاره گر در آزمایشگاه برای سرپوش گذاشتن بر این جنایت دست بکار میشوند. در ماه نوامبر دکتر مبتلا به ویروس میمیرد و دولت کمونیست چین تمام توان خود را بکار میگیرد تا از درز خبر و جهانی شدن موضوع ویروس کووید 19 جلوگیری کند و با پنهان کاری و با زمینه ترس از فرار سرمایه ها از چین سر آغاز ویروس را از آلودگی میوه های آلوده به خفاش در میوه فروشی شهر اعلام میکند.
در 15 دسامبر آمریکا و چین قراردادی برای تعادل در امور گمرکی و بازرگانی امضاء میکنند که در آن پرداخت مبلغ 500 بیلیون (میلیارد) دلار از طرف چین به آمریکا بابت زیان های وارده به آمریکا در سال های گذشته تعهد میشود (دست ترامپ درد نکند). چین با اطلاع از آنچه در آزمایشگاه بیولوژی ووهان در جریان بود فورا تبصره ای را با اصرار در این قرارداد میگنجاند و شرط احتمالی! وجود بلای زمینی را برای پرداخت آن مبلغ ضروری میشمارد.
در اوایل ژانویه سال 2020 که اولین خبر شیوع ویروس در چین و در کره جنوبی نمایان میشود دولت آمریکا بخصوص و جامعه جهانی هم برای فرستادن دانشمندان بیولوژی و میکروب شناسی و باری کردن دانشمندان چینی و تحقیق در این زمینه اعلام آمادگی میکنند که دولت چین آنرا رد میکند. تا 15 ژانویه اخبار جهانی میشود و نگرانی های عمومی جهان را فرا میگیرد.
چین که متوجه میشود دنیا از پنهان کاری و مقاصد شوم این جنایت بزرگ توسط دولت چین آگاه خواهد شد، به این نتیجه میرسد که، اگر قرار است این فاجعه تنها در کشور چین همگانی شود و اقتصاد و امنیت چین را مورد حمله قرار دهد، چه بهتر که این فاجعه جهانی شود تا اقتصاد تمام دنیا را به آتش بکشد و نه تنها چین در آن نسوزد. چین که هنوز از اعلام رسمی شیوع ویروس کووید 19 خود داری میکرده با پذیرفتن مسافران جهانی و برقراری پرواز های روزانه به کشور های جهان میکوشد هر چه بیشتر در نشر و نفوذ ویروس به کشور های دیگر فعال باشد.
اگر چین از پنهان کاری خود که در پشت آن هدف شومی برای توسعه سلاح ویروسی خوابیده بود دست کشیده بود و از جهانیان درخواست کمک میکرد، تخمین زده میشود که میزان خسارت جانی در کشور چین در بد ترین شکل شیوع ویروس میتوانست بسیار کنترل شده باشد و شاید میزان خسارت مالی در کل کشور های جهان تا زیر 20 در صد باشد.
حالا هم که چین از ابتدای کار در تولید و توسعه این ویروس در آزمایشگاه ها اطلاع داشته و تمام زوایای آنرا میشناسد و میداند و حتی برای پیشگیری و کشف واکسن هم میتواند پیشقدم باشد حاظر نشده سر سوزنی از اطلاعات و داده های آزمایشگاهی را با دانشمندان جهان در میان بگذارد. پیش بینی میشود چین بتواند واکسن و داروی درمان را جلوتر و زود تر از کشور های پیشرفته دنیا تهیه کند و شاید هم تا کنون این کا را انجام داده باشد ولی آز آنجا که هدف و نیت و قصد دولت چین جنایت علیه بشریت بوده و هست از ارائه  خدمات واکسن و داروی درمان به جهانیان سر باز میزند و میخواهد آنرا بر ملا نکند تا روز موعود که بتواند خودش را قهرمان کمک به جهانیان معرفی کند و آنرا رو کند.
اما، به همت و برکت وجود دانش در دنیای آزاد دانشمندان میتوانند از پس این ویروس هولناک و کشنده همگانی بر بیایند.

باز منِ یک تا قبا پیشنهاد میکنم کارخانه های آمریکائی بخصوص تولید کنندگان دارو و لوازم بهداشتی هر چه زود تر سرمایه ها و کارخانجات خود را از چین بیرون بکشند و آنها را یا در آمریکا، یا به هند و یا به آمریکای جنوبی منتقل کنند.
باز پیشنهاد میکنم دانشجویان چینی و جاسوسان دولت کمونیست چین و دزدان تکنولوژی از ادامه تحصیل در دور های ارشد و دکترا و مقاطع تحقیقی در دانشگاه های آمریکا محروم شوند یا تنها در زمینه های علوم انسانی اجازه تحصیل داشته باشند.      
   

چین، اژدهای در خواب یا بر خاسته از خواب؟

چین،  اژدهای در خواب یا بر خاسته از خواب؟

آیا اقتصاد نیمه دولتی نیمه خصوصی چین میتواند رقیبی سرسخت برای اقتصاد آزاد در کشور های جها غرب، ژاپن،  کره جنوبی و کشورهای جنوب شرق آسیا باشد؟

آیا این "اژدهای زرد" هرگز از خواب بر خاسته یا فقط با سیخونک سرمایه داری دنیای غرب یک خُرناسه کشید و غَلطی زده.

نگاهی به چین در هزاره های تاریخ:

چین هم مانند ایران تمدنی بسیار قدیمی دارد و دوش بدوش با تمدنهای ایرانی در شاهراه تاریخ  راه آمده است.. پیشینه این تمدن به بیش از هفت هزار سال پیش می‌رسد. تمدن چین یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌ های موجود و ادامه ‌دار تاریخ بشریت است. یافته‌ های مربوط به ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد، نشان می‌دهد که انسان‌هایی در دره یانگ تسه ساکن شده و به کشاورزی پرداخته‌اند. نخستین تمدن‌های چین در حاشیهٔ رودهای "یانگ تسه" و "رود زرد" شکل گرفت که به امپراتوری زرد نام نهاده شد. حدود 2300 سال پیش از میلاد، نبیره امپراتور زرد به نام یائو در شانزده سالگی به حکومت قبیله خود رسید. این حکومت همزمان با شکل گیری حاکمیت مادها در ایران بوده است.  بعد از گذشت حاکمیت سه قبیله درست مانند حکومت قبیله ها در ایران نوبت به آشوب بزرگ و جنگ قبیله ها رسید که حدود سیصد سال بطول انجامید که در نهایت بیش از 170 دولت قبیله ای و خود مختار را در چین بوجود آورد. کنفوسیوس فیلسوف و ستاره شناس بزرگ چینی و اولین آموزگاری که کلاس های درسش را با 70 دانش آموز تشکیل میداد در همین دوران آشوب بدنیا آمد که در سال  ۴۷۹ پیش از میلاد، در سن ۷۲ سالگی در گذشت.

تشکیل کشور چین و آغاز کار امپراتور ها
سرانجام، قبیله "چین" که یکی از 170 قبیله بود وهر روز قدرتمندتر می‌شد، توانست قبایل دیگر را مغلوب کند و بر آن‌ها مسلط شود که نام سرزمین چین از نام همین سلسله گرفته شده ‌است. در سال ۲۴۶ پیش از میلاد، پادشاه نه ساله چین، "چین شی هوانگ" برتخت پادشاهی نشست. او با حمایت مشاوران،   خود را فرمانده ارتش نامید و دولت‌های پراکنده را یکی پس از دیگری مغلوب کرد. چین شی در سال ۲۲۱ پیش از میلاد، حکومتی مرکزی تأسیس نمود و خود را نخستین خاقان چین نامید. این حاکمیت مترکز در کشور چین مصادف بود با شاهنشاهی هخامنشی (525 قبل از میلاد) که 300 سال پیش از آن در ایران امپراتوری بزرگ پارس را بنا نهاده بودند.

پایان کار امپراتور ها:

سلسله های خاقان ها و امپراتوران چین تا سال های اولیه 1900 میلادی ادامه یافت تا اینکه  در سال 1911 دکتر سون یات سن  سیاست‌مدار، پزشک، نویسنده، فیلسوف و انقلابی اهل چین یکی از اصلی‌ترین رهبران انقلاب شین‌های سلسله چینگ آخرین امپراتور چین را سرنگون کردند. سون یات سن نخستین رئیس‌جمهور و بنیان‌گذار جمهوری چین بود و از او به عنوان پدر چین مدرن یاد می‌شود.  

تا قبل از به قدرت رسیدن انقلاب کمونیستی در چین در سال 1949 ، چین کشوری به شدت عقب مانده و کشاورزی محسوب می شد.  وجود نظام ارباب – رعیتی و کمبود سرمایه گذاری های تولیدی باعث شد مردم چین در فقر کامل و بی غذائی بسر ببرند. هم  چنین سرمایه گذاری در بخش توسعه صنعتی این کشوراز داخل شروع و تقویت نشد بلکه بعد ها با ورود سرمایه های خارجی چرخ های پیشرفت اقتصادی به گردش در آمدند. به عبارتی دیگر بنیاد نظام  فئودالی نزدیک به برده داری در چین سیر طبیعی خودش را درپیوند با سرمایه داری طی نکرد. همان کشاوزی سنتی مانند سیستم سرواژ (برده داری) در چین که برابر با قوانین روند تکامل جوامع در غرب قرار بود به سرمایه داری تبدیل شود پس از به قدرت رسیدن کمونیست ها در 1949 سقط جنین کرد و به کئوپراتیو های کشاورزی (کار اشتراکی برای دولت)  کمونیستی تبدیل شدند و زمین برابر قولی که مائو داده بود از آن کسی نشد که بر روی آن کار میکند. استراتژی اقتصادی چین بسیار شبیه شوروی شد که در آن چین و شوروی همواره رشد و توسعه ی اقتصادی شان تحت الشعاع ایدوئولوژی شان قرار میگرفت  یعنی تا آن جایی که هر کس به اندازه توانش و نیازش سهم داشت. چین با جمعیت میلیاردی خود نتوانست همان قول دروغین رهبران کمونیست  (توان و نیاز) مردمش را بر آورده کند بنابراین  راهش را از شروی جدا کرد که منجر به صف آرائی های نظامی در مرز ها گردید. چین در لابلای قول های داده شده گرسنگان  خسته از خونریزی های حزبی راه بجائی نبرد و ملت همچنان در فقر و گرسنگی غرق بودند که  مائو مُرد. تا اینجای کار اژدهای خفته همچنان خفته در خواب بود.

ورود سرمایه های غرب به چین و خرناسه اژدها
 آهنگ رشد شتابان اقتصادی چین در سال 1978 و بدست متفکر و معمار جدید در های اقتصاد باز دنگ شیائو پینگ با تغییر در سیاست های کمونیستی چین و ارائه آزادی های ویژه به سرمایه گذاران خارجی برای استفاد از نیروی کار ارزان آغاز شد. با ورود سرمایه های غربی به چین و پیوستن ژاپن و کره جوبی در سالهای بعدی اقتصاد سرمایه داری چین بدون هیچگونه وابستگی و تشابهی به سنت های فئودالی/ برده داری چین از خارج رقم زده شد. این خود یک شکاف بزرگی بود در بافت جامعه چینی که مردم را از کابوس انقلاب کمونیستی چین بیدار و رها کرد. این ویداد بزرگ همچنین سیخونکی بود که بر اژدهای زرد زده شد که صدای مهیبی بر آورد و خرناسه ای سخت کشید که جهانیان خیال کردند اژدها از خواب بیدار شده که عده ای را به وحشت انداخت و گروهی را هم بوجد آورد و ذوق زده کرد. رشته های تمدن و فرهنگ چینی در طول 80 سال سه بار از هم  پاشیده شد و این تمدن قدیمی دیگر نتوانست به اصل خودش باز گردد.
با ورود سرمایه های غربی به چین،  جامعه چین به آنچنان تلاطمی دچار شد که باید توفان نوح را فراموش کرد. مردمی که هنوز درآتش جهنم کمونیست میسوختند و آرزوی داشتن حتی یک وعده غذای گرم را در ماه در دهان مزمزه میکردند در صف های طولانی پشت در های کارخانه های غربی از سر و کول همدیگر بالا میرفتند که من خود شاهد و نظاره گر بخشی از آنها در طول سفر های سال 1990 به بعد بودم. حقوق های ماهیانه در آن سال ها از 10 و 15  دلار در ماه با دو وعده غذای داغ شروع میشد تا 50 و 60 دلار برای متخصصین فنی با خوابگاه برای همه. کمونیست سالهای سیاه و کشتار 100 میلیون از مردم چین و جنایات 12 سال انهدام فرهنگی نا و نفس را از مردم چین گرفته بود و رمقی برای اعتراض باقی نگذاشته بود.

نه مهری بر دل کسی باقی مانده بود و نه خبری از خانه و خانواده بود و نه اخلاق در جامعه. نوزادان را در بدو زایمان بدون اینکه مادر او را ببیند میگرفتند و برای تعلیم و تربیت و شستشوی مغزی و پیوستن به ارتش سرخ در جوان سالی و برای کشتار مردمی به پرورشگاه های حزب کمونیست منتقل میکردند. بقیه اش پیدا کردن نان جوینی بود که کارخانه های روز افزون غربی برای مردم گرسنه تهیه میکردند. دنیای غرب برای حفظ سرمایه اش و برای جلوگیری و از ترس مصادره کردن کارخانه تمام تظمین های لازم را از دنگ شیائو پینگ گرفته بودند.
نسلی که بعد از سالهای 1980 به بعد در چین رشد کردند میدیدند که کارخانه ها چه امکاناتی برای آنها فراهم کردند ولی به دلیل نداشتن ارتباط و ندانستن زبان غیر چینی هیچ اطلاع و آگاهی از اوضاع نداشتند تا چندین سال بعد که بزرگتر شدند و اندکی هم آگاه تر. اگر تصویری از چین سالهای قبل از باز شدن درهای مملکت میخواهید به سال های سیاه پایان جنگ ایران و عراق و اعدام زندانیان و قتلل های زنجیره ای و جستجوی خانه به خانه جنایتکاران رژیم اسلامی فکر کنید.
چین با داشتن سیستم کنترل اطلاعاتی و نظامی در سرکوب مردم دارای دو نوع اقتصاد یکی دولتی و دیگری خصوصی داخلی میباشد. برابر موافقت و تظمین دولت کمونیستی چین کنترل سرمایه های غربی در تولید و مدیریت و اداره امور کارخانه تماما در اختیار سرمایه گذار قرار گرفت و دولت با گماردن مامران انتظامی در جلوی در کارخانه و اطراف کارخانه از هر گونه دخالت و تجاوز و حمله احتمالی بهر شکلی شدیدا محافظت میکند. همین حفاظت از سرمایه داری در سیستم کمونیستی به تنهائی بزرگترین تضاد و دوگانگی را در جامعه چین بوجود آورد که در یک جا رومی رومی و در جای دیگر زنگی زنگی. سرمایه های کارخانه های غربی همچنین برابر موافت میان سرمایه گذار و دولت چین در بانک های هنگ کنکتا صد در صد تظمین شده هستند.
به شکر نعمت کارخانه های غربی و حمایت دولت چین از سرمایه آنها، سرمایه گذاران خارجی و چینی های مقیم کشور های اروپا و امریکا و ژاپن و کره توانسته اند از مزایای این قرار داد ها برای راه اندازی کارخانه های خود در چین استفاده نموده و از آنجا که به تمام مقررات اداری و رشوه دهی و عادات و احوال همزبانان خود آشنا هستند توانسته اند به ثروت های نجومی درست مانند غارتگران و اختلاس گران دزد در جمهوری اسلامی دست یابند. این بخش عظیم چینی های فربه شده و چاق از درآمد های باد آورده در مقابله و اختلافات احتمالی سرمایه گزاران خارجی با دولت چین قطعا جانب سرمایه داران خارجی را میگرند زیرا خودشان هم سرمایه شان از همین خارجی هاست. در نتیجه، در هر زمانی که کشور های خارجی بهر دلیلی بخواهند و تصمصم بگیرند سرمایه و کارخانه های خود را از چین خارج کنند حکومت کمونیستی چین توان مقابله را ندارد و اتفاقات زیر بدون تردید دولت چین را دچار خطر جدی ورشکستگی و انهدام میکند:

1- میلیون ها کارگر چینی، کار و شغل و دو وعده غذای گرم و خوابگاه مجانی را از دست میدهند و شاخی میشوند برای ما تحت دولت چین.

2- دانشجویان چینی که در کشور های خارجی تحصیل کرده اند و با فرهنگ غربی ها آشنا شده اند و تعدادشان بسیار زیاد است در صف ارتش مخالفان حاکمیت چین در خواهند آمد. نمونه آن را در تظاهرات میدان تین ‌آن من در پکن دیدیم.

3- دسترسی دولت چین به منابع بانکی و تجارت با دنیای غرب محدود و یا قطع میگردد.
4- خط تولید در کارخانه ها تعطیل میشوند و چین بازار های جهانی خود را ار دست میدهد.   
5- چین بزرگترین زندان برای زندانان سیاسی و رزونامه نگاران است و نهاتا نمیتواند با معیار های آزادی و دموکراسی غرب کنار بیاید که این خود خشم دولت ها در دنیای آزاد را بر می انگیزد.
6- همانگونه که در بخش پیشین به نظرتان رسید افسانه اژده های بیدار شده یک خالی بندی سیاسی و مترسک سر خرمن نبوده و نخواهد بود   

7- با توجه به اینکه دولت چین، مشروعیت سیاسی داخلی خود را در پیشرفت اقتصادی و پرستیژ آن به عنوان یک دولت مقتدر مدیون سرمایه های دنیای آزاد میباشد،  بحران‌های اقتصادی، تاثیر منفی بر ثبات داخلی این کشور خواهد گذاشت و حزب کمونیست را در برابر طبقه متوسط و تحصیل کرده رو به گسترش چین قرار خواهد داد.  
8-  دست آخر اینکه،  با از بین رفتن نسل بعد از انقلاب سال 1949 و روی کار آمدن نسل دیجیتال و نسل سال 2000  مانند آنچه در جمهوری اسلامی هم پیش خواهد آمد، دولت کمونیستی چین و اصولا کمونیزم جهانی که در سال 1992 ضربه مهلکی بر پیکر اش وارد شد که منجر به فروپاشی شوروی شد جائی در میان جوانان شیفته آزادی و دموکراسی باقی نمیماند.  
به امید و آرزوی آزادی برای جهان و صلح و آرامش برای مردمان دنیا.

جهان در آغاز قرون جدید

جهان در آغاز قرون جدید

کتاب حاضر ترجمه‌ی بخش نخست از کتاب «تاریخ جهان در عصر جدید» اثر یفیموف است که پس از پیشگفتاری در باب شناخت تاریخ تکامل جامعه، پیرامون انقلاب بورژوازی انگلستان وارد بحث می‌شود. اثر یفیموف به فارسی در سه بخش عرضه خواهد شد. در بخش دوم از «انقلاب کبیر فرانسه» و در بخش سوم از تأثیر انقلاب در کشورهای اروپایی و بیداری ملل آسیا و آفریقا در اواخر قرن نوزدهم سخن به میان خواهد آمد. امید است که این جزوه‌ها در دادن دید علمی از تاریخ دنیا به نوجوانان نقشی داشته باشد.

پیشگفتار
جهان در آغاز قرون جدید
1. از جامعه‌ی اشتراکی آغازین تا جامعه‌ی طبقاتی

می‌دانید که به دنبال جامعه‌ی اشتراکی نخستین بشری، جامعه‌ی طبقاتی یعنی جامعه‌ی برده‌داری و فئودالی پدید آمد.

جامعه‌ی اشتراکی آغازین، جامعه‌ی برده‌داری و جامعه‌ی فئودالی، سه پله‌‌ی نخستین تکامل جامعه‌ی بشری هستند. در هر پله‌ی نوین، ابزار و شیوه‌های تکامل یافته‌تر تولید پیدا می‌شود، محصول به فراوانی رو می‌نهد و میان زحمت‌کشان و ملک‌داران مناسبات جدیدی پدید می‌آید.

نخستین جامعه‌ی طبقاتی، پنج سده پیش از میلاد در دره‌ی نیل و فرات پیدا شد. این جامعه، جامعه‌ی برده‌داری بود.

در جامعه‌ی اشتراکی آغازین، از شکارگاه‌ها، چراگاه‌ها و کشت‌زارها همه به تساوی بهره می‌گرفتند. در جامعه‌ی برده‌داری کار و ابزار فلزی توسعه یافت، گله‌داری تکامل گرفت و قبیله‌ها به خانواده‌ها تقسیم شدند. برخی از این خانواده‌ها مالک زمین و برده شدند. ولی برده‌ها هیچ‌گونه مالکیتی نداشتند و خود در تملک صاحبانشان بودند.

جامعه‌ی برده‌داری در تاریخ، نخستین «جامعه»یی است که بر اساس استثمار-یعنی بهره‌جویی مالکان از نیروی کار برده‌ها-بنیان گرفته بود. برده‌ها را مجبور می‌کردند که نهرهای بزرگ آبیاری احداث کنند. آنان در کشت‌زارها و معدن‌ها کار می‌کردند، جاده، معبد و کاخ می‌ساختند. حاصل بیشترین نیروی کار برده‌ها عظیم‌ترین کاخ‌ها و بناها بود. شهرهایی که در جامعه‌ی اشتراکی آغازین وجود خارجی نداشت، پیدا می‌شد. دارایان برده‌ها را برای کار در خانه و کشت‌زارها از بازارهای برده‌فروشی می‌خریدند. در خانه‌های دارایان ده‌ها برده‌ی هنرمند و صنعت‌گر خدمتکاری می‌کردند.

برای احداث بناهای عظیم، نیاز به پیدایش بنیان‌های نظری احساس می‌شد. این است که در دوره‌ی برده‌داری سنگ بنای دانش‌های ریاضی، ستاره‌شناسی و پزشکی نهاده شد و این دانش‌ها رو به تکامل نهاد. برخی آگاهی‌های جغرافیایی پیرامون بعضی سرزمین‌های مجاور یا حتی دور ثبت شد. برای تزیین بناها، معماری و پیکرتراشی پدید آمد. نقش‌های هنری زیبایی در دیوارهای معبدها و قصرها حک شد. باری بازی در صحنه‌های تئاتر، نمایش‌نامه‌ها نوشته شد. در آن دوره به بهای کار زحمت طاقت‌فرسا و عظیم برده‌ها، فرهنگ و مدنیتی شگرف جان می‌گرفت.

دولت‌ها به استثمار کامل برده‌ها کمک می‌کردند، شورش‌های آنان را درب و داغون می‌کردند و از راه جنگ اسیرهای تازه‌یی به دست می‌آوردند. مذهب نیز تکیه‌گاه برده‌داران بود. کاهن‌ها از برده‌ها می‌خواستند که از صاحبان خود اطاعت کنند. در جامعه‌ی برده‌دارای اهالی آزاد شهری، و در روستاها افراد جامعه‌ی اشتراکی می‌زیستند که وضع اینان اندکی با وضع زندگی برده‌ها تفاوت داشت.

جامعه‌ی برده‌داری در یونان و روم بیش از هر جای دیگر «رسایی» یافت. جامعه‌ی برده‌داری در احاطه‌ی مردمانی که در شرایط جامعه‌ی اشتراکی آغازین بودند، قرار داشت. برده‌داران به وسیله‌ی جنگ و قتل و غارت، از میان آنان برده‌های زیادی به دست می‌آوردند. جامعه‌ی برده‌داری تقریباً تا سده‌های سوم الی هفتم، و در اروپا تا سده‌ی پنجم پا بر جا بود.

دلیل‌های بنیانی زیر، باعث سقوط جامعه‌ها و دولت‌های برده‌داری شد: محصول کار برده‌ها کمتر از محصول کار رعیت‌ها بود. برده‌ها علیه ستمگران مبارزه می‌کردند و شورش‌هایشان رفته رفته نیرومندتر و عظیم‌تر می‌شد. حمله‌های قبایل ژرمن و اسلاو که خود متشکل از جمعیت‌های اشتراکی آزاد بودند، به سقوط برده‌داری در اروپا کمک کرد.

جامعه‌ی فئودالی که از کار پر محصول رعیت‌ها سود می‌جست، جای جامعه‌ی برده‌داری را گرفت. رعیت‌ها در برابر استفاده از زمین‌‌های فئودال‌ها، مکلف به بیگاری برای آنان بودند. در جامعه‌ی فئودالی رعیت‌ها خرید و فروش می‌شدند، ولی معمولا همراه زمین که بر روی آن کار می‌کردند فروخته می‌شدند. گذشته از آن، به خلاف برده‌ها، رعیت‌های فئودالی، از خود ابزار کار و وسایل کشاورزی و نیز مال‌های اهلی داشتند.

در جامعه‌ی فئودالی، بازرگانی تکامل پذیرفت. پس از پراکنده شدن برده‌داری شهرهای عظیم‌تر از شهرهایی که ویران و یا به حال خرابه‌زار بدل شده بود، پیدا آمد. چاپ کتاب و اسلحه‌ی آتشین اختراع شد. نهادهای دانش و هنر باز هم تکامل یافت.

به هنگام پیدایش دولت‌های فئودالی، جامعه‌های برده‌داری، و نواحی وسیعی از جامعه‌های اشتراکی آغازین هنوز بر جا بود. ولی فئودالیسم در تکامل اجتماعی پله‌یی دیگر بود. و این جامعه، در تاریخ بشری دوران تازه‌یی به شمار می‌رفت.

پله‌های سه‌گانه‌ی تکامل اجتماعی پیش از دوران سرمایه‌داری چنین است: جامعه‌ی اشتراکی آغازین، برده‌داری و فئودالیسم. ولی این بدان معنا نیست که همه‌ی ملت‌‌ها در مسیر تکامل این سه پله را می‌باید طی کنند. می‌دانید که در آغاز تاریخ میلادی، آلمان‌ها از جامعه‌ی اشتراکی آغازین، پا به جامعه‌ی فئودالی گذاشتند. روس باستان نیز جامعه‌ی برده‌داری را ندید و از جامعه‌ی اشتراکی آغازین به جامعه‌ی فئودالی گام نهاد.
2. تکامل نابرابر کشورها و قاره‌ها

اروپا. در سده‌های شانزدهم و هفدهم در اروپا فئودالیسم روی به اضمحلال می‌نهاد و انقلاب‌های بورژواری پدید می‌‌آمد.

در دوره‌ی انجامین جامعه‌ی فئودالی، تولید سرمایه‌داری، کارگاه‌های صنعتی، و در روستاها سیستم مزد بگیری پدید آمده بود.

قانون‌های فئودالی مانع و سد این سیستم‌های جدید بود. استبداد حاکمان تام‌الاختیار و خودکامگی ماموران و سروری کهانت و اشرافیت طفیلی که به استثمار روستاها می‌پرداخت، باعث تنزل کشاورزی می‌شد.

کارگاه‌های کوچک سبب لنگی تکامل صنایع می‌شد. غیر از ملک‌داران و خان‌زادگان، دیگر طبقات اجتماعی محروم از حقوق بودند. کلیسا علیه دانش به پا خاسته بود و اندیشه‌های آزاد را خفه می‌کرد.

جامعه‌ی فئودالی در زیر ضربات انقلاب توده‌هایی که به رهبری بورژوازی به وقوع می‌پیوست، از هم پاشید. انقلاب نیدرلند در سده‌ی شانزدهم، نخستین انقلاب بورژوازی در تاریخ بشری بود. پس از انقلاب نیدرلند، تکامل سرمایه‌داری اروپای غربی را به انقلاب‌های جدیدی سوق داد. در اواسط سده‌ی هفدهم در انگلستان انقلاب بورژوازی نیرومندتر و شدیدتر از انقلاب نیدرلند رخ داد. این انقلاب در تاریخ جهان، بینان سرمایه‌داری و سرآغاز دوران جدید بود. این که چرا گفتیم نه انقلاب نیدرلند، بلکه تنها انقلاب انگلستان سر‌آغاز دوران جدید شد، بعد بحث خواهیم کرد.

تا اواسط سده‌ی هفدهم در برخی از سرزمین‌های اروپایی قوانین فئودالی هنوز پا بر جا بود. در روسیه مناسبات سرمایه‌داری تازه پا می‌گرفت. شورش‌های دهقانی نیرو گرفته بود و قانون‌هایی در جهت الغای اسارت دهقان‌ها صادر شده بود.

آمریکا. به تخمین دانشمندان، انسان نزدیک بیست یا سی هزار سال پیش، از آسیا و از طریق بغاز «برینگ» به آمریکا پا نهاد. اینان اجداد سرخپوستان و اسکیموها بودند. این کوچ‌گران سالیان دراز در آمریکا از آلاسکا تا منتهاالیه جنوبی آمریکا، تا «زمین آتشین» می‌رفتند. آنان جهت انطباق با شرایط جدید زندگی، نیروی زیادی صرف کردند، و این خود، سبب کندی تکامل کاری و فرهگنی آنان می‌شد. اروپاییان همراه «کلمب» و بعد از او در امریکا ساکن شدند. آنان صاحب وسایل نقلیه‌ی چرخ‌دار، دستگاه‌های چاپ کتاب و سلاح آتشین بودند. ولی سرخپوستان این ابزارها را نمی‌شناختند.

مردم امریکای شمالی، سرخپوستان و اسکیموها در شرایط جامعه‌ی اشتراکی آغازین زندگی می‌کردند. آستک‌ها1 و مایاها2 در مکزیک، و اینک‌ها3 در پرو نیز دولت‌‌های برده‌داری تشکیل داده بودند. همزمان با یورش گروه‌های استعمارگر در سده‌ی شانزدهم به آمریکا، اسپانیایی‌ها و پرتغالی های طمع‌کار که به هوس زر و سیم پا به قاره‌ی آمریکا نهاده بودند، میلیون‌ها سرخپوست آمریکای مرکزی و جنوبی را نابود ساختند. و آنها را هم که زنده ماندند، برده کردند. در آمریکای شمالی نیز انگلیس‌ها بومیان را از پای درمی‌آوردند تا زمین‌هاشان را صاحب شوند. بومیان هم در آمریکای شمالی و هم در آمریکای جنوبی چندین صد سال با تاجران و استعمارگران طمع‌ورز اروپایی مردانه ستیز کردند.

آفریقا. مردم آفریقا خالق یکی از فرهنگ‌های عظیم دنیای قدیم، یعنی فرهنگ مصر هستند. در قرون وسطا، در سودان غربی در شهر تیمبوکتو4 دانشگاهی با صدها دانشمند و مورخ وجود داشت. ملت‌ها و قبیله‌های آفریقا در سده‌ی پانزدهم در پله‌های گوناگون تکامل اجتماعی بودند. ولی دیگر، همه‌ی آنان ساختن ابزار فلزی را یاد داشتند. دولت‌های برده‌دار و فئودال و نیز قبیله‌هایی که در شرایط زندگی جامعه‌ی اشتراکی آغازین بودند، در آفریقا پراکنده بودند.

در سده‌ی پانزدهم گروه‌هایی از شکارچیان پرتغالی به آفریقا هجوم بردند. گفته شده است که در عرض چهار قرن و نیم تعداد پانزده تا بیست میلیون نفر سیاه از آفریقا به بردگی به آمریکا برده شده است. در برابر هر سیاه که به آمریکا می‌رسید، سه تا چهار سیاه دیگر در راه تلف می‌شد و یا هنگام گرفتن به اسارت به قتل می‌رسید. وقتی می‌خواستند گله‌ی سیاهان را در کشتی‌ها پر کنند، آنان تلف می‌شدند. جاده‌های تجاری آفریقا پر از لاشه‌ها و استخوان‌های سیاهان بود. روستاها همه خالی شده بود. تاریخ آفریقا شاهد مبارزات قهرمانی قبیله‌هایی نظیر بانتوها1 و کافرها2 و جز آنان علیه استعمارگران اروپایی است. از آنجا که این قاره سالیان دراز میدان شکار ساه‌پوستان بود، تکامل ملل آن به کندی صورت گرفت.

آسیا. تشکیلات فئودالی در آسیا جای مهمی داست. در برخی مناطق نیز هنوز مناسبات برده‌داری موجود بود. در کشورهای شرقی- در هندوستان، چین، کره و ژاپن- در دوران باستان و دوران قرون وسطا مدنیت های شکوفایی پیدا شده بود. ولی از این مدنیت‌ها، فقط طبقات حاکم برخوردار می‌بودند. شیوه‌ی استبدادی دولت‌های فئودالی، استثمار طاقت‌فرسای روستاییان جامعه‌ی اشتراکی آغازین و یورش‌های قبیله‌های کوچ‌گر به برخی از کشورها سبب کندی سیر تکاملی سرزمین‌ها می‌شد. و وقتی اروپاییان به این سرزمین‌ها گام گذاشتند، سال‌ها مبارزه‌های صد استعماری علیه آنان پا گرفت و نضج یافت.

استرالیا. این قاره را اروپاییان در آغاز سده‌ی هفدهم کشف کردند. در آن موقع اهالی استرالیا که از مسیر حرکت و تجارت ملت‌‌ها به دور بودند، با کشاورزی و گله‌داری آشنایی نداشتند. و با شکار لاک‌پشت و شترمرغ و گردآوری میوه‌های جنگلی و بوته‌های درختان گذران می‌کردند. بعدها، استعمارگران انگلیسی بسیاری از استرالیائیان را نابود ساختند. استعمارگران ده‌ها هزار گوسفند در زمین‌های استرالیا پرورش دادند.

مستعمره‌ها. تکامل نابرابر قاره‌ها و سرزمین‌ها، همزمان با تقسیم جهان به مستعمره‌های بی‌شمار از سده‌های هفدهم به این سو نیرو گرفت.

مستعمره‌ها در دنیای باستان و در قرون وسطا نیز وجود داشت. این مستعمره‌ها عبارت از رعیت‌‌های کسانی بود که از کشورهای مستعمره‌دار کوچ کرده بودند. آنان وابستگی با کشور مستعمره‌دار نداشتند. اما مستعمره‌های دنیای جدید، با مستعمره‌های پیشین فرق داشت.

اول از همه گروه‌های حقه‌باز برای غارت بومیان سرازیر می‌شدند ولی بعدها در نتیجه‌ی به بند کشیده شدن روستاییان، بسیاری از بی‌خانمان شده‌های آنان و نیز هنرمندان به آنجاها فرستاده می‌شدند.

در برخی از مستعمره‌ها، بومیان توسط استعمارگران قتل عام شده بودند. مثلا قبیله‌های هائیتی1، یامیاکا2 و جز آن در جزیره‌های هند غربی3 نابود شدند و وضعیت در بیشتر منطقه‌های استرالیا و جزیره‌ی تاسمانی4 بزرگ نیز چنین بود. به این مستعمره‌ها روستاییان آزاد و مال‌های اهلی از کشورهای استعمارگر (چنان‌که در استرالیا) و یا زنگیان به بند کشیده شده‌ی آفریقایی (چنان که در جزیره‌های هائیتی و یامیاکا) فرستاده می‌شدند.

کشورهایی مانند هندوستان که سکنه‌ی بی‌شمار داشت و در شرایط فئودالی می‌زیستند و صاحب فرهنگ عظیمی بودند، به جای اهالی کشورهای مستعمره‌دار، از سوی اعضاء دولت و حکومت آن کشورها غارت می‌شدند. مردمان مستعمره‌ها از فشار مالیات‌ها و خراج بی‌حصر و حد و بیگاری‌های گوناگون و خودکامگی ماموران در عذاب بودند.

در مستعمره‌های اسپانیا اعلان شده بود که همه‌ی زمین‌ها از آن سلطان است و سلطان این زمین‌ها را میان افسران و سربازان خود تقسیم می‌کرد.

کشیشان به هر وسیله که شده غارت بومیان را از سوی استعمارگران امکان‌پذیر می‌ساختند. مثلا مبلغ دینی جزیره‌های هاوایی آمدن مسیونرها را چنین تصویر کرده است: «مسیونرهای آمریکایی پا به جزیره‌ی ما گذاشتند و گفتند که من دیده بر آسمان دوزم. و تا من به آسمان نگاه کنم، آنان زمین‌های ما را از زیر پایمان دزدیدند».

استعمارگران به هر ترتیب شده، اهالی سرزمین مستعمره را تابع خود می‌کردند. مثلاً در سال 1550 در شیلی، شخصی به نام «والدیویا» افسر استعمارگز اسپانیایی دویست تن از دو هزار اسیر برده را از صف جدا کرد و دست‌ها و بینی‌هاشان را برید و سپس توصیه کرد که مطیع و سر به زیر باشند و به خانه‌هاشان برگردانید.

تجارت کشورهای صنعتی با «مستعمره‌دار»1هایی که به آن سوی اقیانوس‌ها گام نهاده بودند، شروع شد. محصولات صعنعی مانند پارچه و شیشه و جز آن‌ها به مستعمره‌ها صادر می‌کردند و مواد خام، نظیر شکر، پنبه، چوب غیره از آن سرزمین‌ها به غارت می‌بردند. درکشورهای مستعمره‌دار، صنایع پیشرفت روزافزونی می‌کرد. و طبقه‌ی حاکم از نفوذ صنایع به سرزمین‌های مستعمره جلوگیری می‌کردند.

تکامل در مستعمره‌ها به کندی صورت می‌گرفت ولی در کشویهای مستعمره‌دار به سرعت ادامه می‌یافت. مردم اسیر مستعمره‌ها گرفتار عذاب دهشتناکی می‌شدند. مبارزه‌های آزادی‌خواهانه‌ی مستعمره‌ها از تاریخ به اسارت افتادن آن‌ها آغاز شد.

ایران در هزاره های تاریخ

ایران در هزاره های تاریخ -  تمدن هزار ساله  از کاخ آپادانا تا کاخ کسرا

فهرست وار مینویسم تا از حوصله خوانندگان خارج نشود.

در هزاره سوم تاریخ زندگی و تمدن ما انسانها بر روی کره خاکی، ما ایرانی ها شوربختنانه جای پای مان در تاریخ در بیشترین زمان نه تنها به عقب بلکه به وا پس گرائی بوده.

ما ایرانی ها دین مان را در 3700 سال (یا 5700 سال) پیش با پیام نیکی های زرتشت آغاز کردیم که بعدا در اروپا هم گسترش پیدا کرد و اولین ملتی شدیم که در تاریخ هرگز بت پرست نبودیم.
آموزه های زرتشت که میبایست به آئین بهی (بهتر) تبدیل میشد در 1400 سال پیش بجای حرکت به جلو و تداوم در راه نیکی ها به دین خون و خنجر و کشت و کشتار اسلامی تغییر نمود. یعنی با داریوش بزرگ در کاخ آپادانا آغاز کردیم و در کاخ کسرا تمدن مان را به توحّش اسلامی باختیم تا به خمینی و خامنه ای رسیدیم، یعنی از کاخ نشینی در آپادانا و کاخ کسرا به مسجد نشینی و گدائی در صحرای خشک عربستان کشیده شدیم.
تمدن افتخار آمیز ما ایرانی ها که در هزاره اول تاریخ زندگی اجتماعی از سال 500 قبل از میلاد از کاخ آپادانا در پاسارگاد آغاز شد و تا 600 پس از میلاد در کاخ کسرا در تیسفون ادامه یافت با  توحش اسلامی و هجوم اعراب وحشی به ایران پایان یافت. تمدنی که به گفته ویلهلم فردرییش هِگِل در دنیا اول بود و منشور کوروش بزرگ که حقوق بشر را بنیاد نهاد.

در هزاره دوم تاریخ تمدن بشری یعنی سال های 600 بعد از میلاد تا ظهور رنسانس اروپا در سالهای میانی قرون وسطی پس از فروپاشی 3 امپراتوری بزرگ جهان آنروز در ایران و اروپا و شمال آفریقا، نصیب ما ایرانی ها پیدایش دینی شد که از غار بیرون آمد و با خون و شمشیر گسترش یافت. هزاره دوم نه تنها برای ما ایرانی ها خواری و خفت را به جای گذاشت بلکه ذلت و نکبت را در اروپا هم در نتیجه جنگ های صلیبی کلید زد.  

در اروپا گر چه مسیحیت با اختراع گیوتین سردمدار و پیشتاز کشتار بیشترین جنایات بشری شدند، اما از آن جا که اسقفان اعظم محلی بودند (اهل اروپا)  ارثیه دار امپراتوران رُم شدند در نتیجه رنسانس بزرگ و بیداری اروپا را به دنبال خود داشت.

 تنها چیزی که از هزاره دوم برای ما ایرانی بجا ماند دانشمندان، مخترعین، ادیبان، شعرا و فلاسفه ما بودند که در زمانهای میانه 1000 سال پیش تا 700 سال پیش خلاصه میشوند که  پس از آن ما ایرانی ها هرگز در زمینه های علوم و دانش بشری جای پائی از خود در تاریخ نگذاشتیم. ما ایرانی ها دیگر کسانی مانند فردوسی حماسه سرای بزرگ تاریخ بشر که شاهنامه او با هومر یونانی و ایلیاد و اودیسه اش برابری میکند را ندیدیم. در شعر و شاعری حافظ دومی که با گوته آلمانی هم وزن و هم سنگ شده را نداشتیم. سعدی که با آناتول فرانس مقایسه شد دیگر مادری نزائید. از مولانا و نظامی و عطار و قاآنی و بابا طاهر دیگران ردپائی در تاریخ 1000 ساله ما دیده نشد.
در فلسفه و منطق بعد از ابونصر فارابی معروف به معلم ثانی (بعد از ارسطو) دیگر کسی نیامد. در طب و پزشکی پور سینا و جرجانی و خیام حرف های آخر را زدند و دیگر نشانی از "پزشک حاذق" در تاریخ 1000 پیش به بعد دیده نشد. در ریاضیات و نجوم تئوری های 900 سال پیش خیام و خوارزمی را در 350 سال پیش فقط جوردینو برونو و شاگردش گالیله تأیید کردند و بس. در حساب و هندسه و رصد یابی ستارگان و جبر و مقابله خواجه نصیر طوسی را داریم که معادل با ارشمیدس و اقلیدوس بود و بس.
محمد ذکریا رازی در شیمی همتای دومی برایش پیدا نشد. اینها و تعداد زیادتری که نامشان در این مجال نمیگنجد در تاریخ ملت ما یکه تازان دنیای علم و دانش 700 سال پیش به آنطرف بودند.

در هزاره سوم از آغاز رنسانس تا کنون بطور قطع و یقین ما ایرانی ها هم از قافله تمدن بشری فاصله ای غیر متناسب گرفتیم  و هم در علم و دانش آنقدر به قهقرا رفتیم که در ردیف عقب مانده ترین کشور های جهان صندلی آخر را اشغال کردیم.
چرا دانش و علوم ما مانند آنچه در دنیای متمدن اتفاق افتاد نه تنها به جلو نرفت که به قهقرا کشیده شد، سئوالی است که باید تک تک ما ایرانی ها به آن جواب بدهیم.
چرا ما ایرانی ها عقب گرا که نه،  بلکه به چاه و چاله های تاریخ افتادیم و در گذشته حرکتی به عقب کردیم (ای کاش به عقب بود) جوابش را همه ما باید بدهیم.
چرا ما در گذشته زندگی کردیم؟
چرا افتخارات هزاره اول تاریخ ما ایرانی ها در هزاره دوم و بعد از ظهور اسلام به ننگ ما تبدیل شدند؟
چرا انقلاب مشروطه ما در صد سال پیش که پیشرو و حرکت به جلو در منطقه خاور میانه تک و تنها بود در 40 سال پیش به انقلاب ویرانگر و واپسگرای اسلامی تبدیل شد و از آن فدائیان اسلام و خمینی و بن لادن و طالبان و داعش بیرون آمدند؟
چرا بجای شخصیت های تاریخی ما و بالای سر همه آنها رضا شاه بزرگ و محمد رضا شاه فقید جادوگر جلادی مانند خمینی آمد؟
چرا اسلام ملا صدرا فیلسوف دینی که به شاه عباس گفت من تقلید را قبول ندارم و از ستم آخوند ها سر به بیابان زد و شعر معروف "خلق را تقلید شان بر باد داد" را گفت و ناپدید شد؟ و 400 سال بعد تبدیل به اسلام گرایانی مانند شریعتی مالیخولیایی، آل احمد کمونیست مسلمان شد؟ چرا بجای فیلسوفان راستین فرج الله دباغ با نام جعلی عبدالکریم سروش،  و محسن کدیور با باور های ولایت فقیهی روی کار آمدند ؟  
اگر ریشه این همه نکبت و بدبختی ها را در مذهبی که از غار حرا بیرون آمد و با دیدن عکس آقا در ماه نورانی شد و در چاه جمکران نشست نمیبینم و نبوده پس چه دردی بر جان ما ایرانی ها ریخت؟       
خرد را پیشه کنیم و از خرافات دوری نمائیم و فروغ مشعل دانش را فرا روی خود قرار دهیم.

آشنایی مختصر با ژان ژاک روسو

آشنایی مختصر با ژان ژاک روسو

دوستان عزیز و کمی هم جوان تر، ژان ژاک روسو یکی از فلاسفه عصر روشنگری در اروپاست که نامی بسیار درخشان و نقش یبسیار کلیدی در بنیانگزاری اساس و پایه های دموکراسی و قوانین اجتماعی در تعلیم و تربیت و اجتماع و سیاست از خود بجای گذاشت. زندگی شخصی روسو جمع کامل اضداد است که او را آنچنان دچار افت و خیز های زندگی نمود که هرگز نتوانست حتی 5 فرزند خود را زیر چتر حمایت مالی قرار دهد ولاجرم آنها را به یتیم خانه ها و کلیسا ها سپرد که مورد سرزنش ولتر و دیدرو دلامبر و دیگران قرار گرفت. اما، در تدوین قوانین اجتماعی و تعلیم و تربیت جای پای بزرگی در تاریخ فلسفه اروپا از خود به یادگار گذاشت.   
روسو در تاریخ اندیشه بشری در سه مورد عقاید و افکاری را ارائه داد که بدون زیاده گویی انسان خاکی را مدیون خود نموده است.

در مالکیت
روسو در تضاد کامل با اندیشه مالکیت های خصوصی بود و دشمنی آشکاری با مالکیت داشت، اما در کتاب معروف خود بنام "قرارداد اجتماعی" مالکیت را یک نهاد اساسی دانست. روسو هیچگاه فکر برابری اقتصادی را رها نکرد و همیشه نوشت و گفت، هیچ‌کس نباید بتواند کسی را بخرد و هیچ‌کس نباید ناگزیر به فروش خود باشد. او به روشنی مالکیت را ابزار سلطه بر آنهایی دانست که آن را ندارند، بنابراین گفت که مالکیت باید تحت ارادهٔ عمومی باشد. نظریهٔ او نزدیک به نظریه‌های سوسیالیستی است و از

  نظریه او دربارهٔ مالکیت این‌گونه برداشت شده‌است که روسو، همزیستی مسالمت ‌آمیز آزادی سیاسی و نابرابری اقتصادی را دردموکراسی ها غیرممکن می‌بیند. او از اصل برابری اقتصادی پشتیبانی می‌کرد و خواستار لغو امتیازهای آریستوکرات‌ها و قدرت های ثروت بود.

برابری و آزادی

بیشترین تلاش روسو به آزادی و برابری مردم، در کتاب های "قرارداد اجتماعی" بود که محقق شد. روسو گفت که دولت باید بیشترین خیر عمومی و آزادی را تأمین کند. اما آزادی بدون برابری وجود نخواهد داشت؛ بنابراین دولت باید برابری خواه باشد. روسو گفت که برابری به معنای برابری کامل قدرت و ثروت نیست، بلکه به این معنی است که هیچ‌کس نباید آنقدر ثروتمند باشد که دیگری را بخرد یا کسی آن قدر تهیدست که خود را بفروشد. هیچ‌کس نباید قدرتی بیش از آن قدرتی که قانون به او داده‌ است داشته باشد، و آنچه به قانون به او داده‌است باید با نیروی طبیعی و روح آن‌ها سازگار باشد. بدون برابری آزادی نیست و اگر هم هست، پوچ است. روسو گفت آزادی انسان در آن است که از معیارهای عالی اخلاقی پیروی کند، حقوق خود و دیگران را رعایت کند و از دولت (قانون) پیروی کند.

دین

روسو در کتاب چهارم قرارداد اجتماعی موضع خود را در مورد دین مشخص می‌کند. او می‌گوید وجود کلیسا به برقراری دو قوهٔ قانونگذاری، دو حکمران، و تقریباً دو میهن منجر می‌شود و این وضع را نتیجهٔ دو وظیفهٔ متضاد دانست و اعلام کرد هر فردی دیر یا زود ناگزیر است بین ایمان به دین و وفاداری به دولت یکی را انتخاب کند.

روسو گفت قوانین صادر شده از طرف کلیسا با قوانین جامعهٔ مدنی در تعارض است و تنها دولت باید مردم را زیر کنترل داشته باشد. روسو به این معتقد بود که کلیسا باید زیر نظر دولت باشد و این همان نظری بود که منتسکیو هم اعلام کرده بود. که این اندیشه بعد ها به جدایی دین از دولت تبدیل و اجرا شد.  

روسو در فصل هشتم این کتاب گفت: «آن کس که بگوید غیر از دین من در هیچ دینی رستگاری نیست باید از کشور رانده شود.

تا نظر شما و روسو و در آنچه سران جمهوری اسلامی مکنند چه باشد.

سیستم های پادشاهی

شایسته سالاری و برتری های اجتمائی در سیستم های پادشاهی

در ایران پیش از باستان و دوران باستان چندین افتخار بزرگ اجتماعی به نام ایرانیان در تاریخ به ثبت جهانی رسیده است.
یکم برون آمدن ایرانیان از پوسته و پیله های قبیله گری و طایفه گرائی و تیره ها و تبار ها که ویرانگر همزیستی ها و پاشیدن شدن همبستگی های ملی و در پایان نابودی کشور ها و مردمان شان  بوده و هست. قبیله گرائی در جوامع ایل و آلی و تیره و تبار ها دشمن تمدن ملت ها و جلوگیر پیشرفت های بشری در تمام زمان ها میباشند.  
دوم،  بنا نهادن اولین سیستم های حکومتی و بدنبال آن ها پایه گذاری دولت های مردم سالار که  پیش از آن در تاریخ وجود نداشته.
سوم، بنیانگذاری بزرگترین شاهنشاهی و گونه و نمونه های پادشاهی در دنیای باستان و در بالای همه امپراتوری های هخامنشی و بیانیه حقوق بشر کوروش کبیر و امپراتوری های اشکانی و ساسانی را میتوان نام برد.

هگل، شرق شناس و فیلسوف آلمانی ، ایرانیان را نخستین ملت تاریخی و شاهنشاهی ایران را اولین امپراطوری در تاریخ  جهان میداند. گاه شماران تاریخ اما، شکل گیری تیره ها در ایران را از ورود آریایی ‌ها که نام ایران نیز از آنها گرفته شده‌ است، به فلات ایران آغاز میکنند؛ ولی این به این معنی نیست که فلات ایران تا پیش از ورود آریایی ها خالی از سکنه یا تمدن بوده‌ است.

 پیش از آریاییان تمدن ‌های شهر سوخته (در سیستان)، تمدن ایلام (در شمال خوزستان)، تمدن پارسوا در پیرانشهر (خانه) در شمال غرب آذربایجان، تمدن جیرفت (در کرمان)، تمدن ساکنان تپه سیلک (در کاشان)، تپه اسکندری (در هفشجان)، تمدن اورارتو (در آذربایجان)، تپه گیان (در نهاوند) و تمدن کاسی‌ها (در کرمانشاه و لرستان) و تپورها در تبرستان (مازندران) در سرزمین ایران بودند.

در میان همه آنها، مادها بودند که از سده  نهم تا هفتم  پبش از میلاد سبب هم گرایی و اتحاد و سازمان ‌یافتگی قبایل و طوایف پراکنده ماد ها بر محور یک رهبری و فرمانروایی برتر و یکپارچه شدند. هرودوت، چند سده بعد در بارهٔ سر سلسله ماد ها دیاکو میگوید، در اواخر سده هشتم پیش از میلاد مادها در ایران غربی گرد هم جمع شدند و اتحادیه قبایل ماد را تشکیل دادند. بدین ترتیب، نیروی فراوانی دور هم آوردند که با آشوریان که به آن ‌ها یورش برده بودند جنگیدند و طی جنگهای که حدود یکصد سال به طول انجامید آنان را شکست دادند و اولین دولت مرکزی را بنیان نهادند که ۱۲۰ سال فرمانروایی کرد و سر آغاز دورانی در تاریخ شدند که در آن مردمان هم در حاکمیت شریک شدند. البته مانند نمام گوشه و زوایای تاریک تاریخی دوران حکومت دیاکو هم مانند موارد دیگر مورد اختلاف تاریخ نگاران میباشد. 

هخامنش ها

ار اینجای دوران های تاریخ بشری به بعد نور بیشتری بر زوایای تاریک تاریخ تابیده شده و جهان گواه شکوفا ترین دوران های تاریخی در امپراتوری های دوران باستان در ایران است. دورانی که در آن شایسته سالاری انسان بر روی زمین با روی کار آمدن امپراتوری هخامنشیان و با فرمانروایی سردار بزرگ نجات بشریت کوروش بزرگ آغاز میشود و انسان  از دام اهریمن های شرور رهائی میابد و منش و مرام انسان های نیک در پرتو نور آموزه های زرتشت والا تر میشوند و انسان در سایه کاردانی و درایت کوروش بزرگ به شایسته سالاری دست میابد.

یکی از نور هائی که بر زوایای تاریک تاریخ تابیدن گرفته،  گزنفون، حکیم یونانی است که مینویسد: دیدگاه کوروش بزرگ نسبت به جامعه بر پایه‌ شایستگی استوار بوده است. شاهنشاه هخامنشی بر این باور بود که چون شایسته‌ ترین کسان، پاداش شایستگی خویش یابند، هم‌ چشمی نیک پدید میآید. از این رو، حتی در مهمانی های خویش جایگاه ممتاز را همیشه به یک نفر نمیداد. پادشاه با شایستگی در انجام کار، جایگاه افراد را تعیین مینمود و با سستی و نا شایستگی، او را به درجه پایین ‌تر میگمارد. کوروش بزرگ، شرم داشت از این ‌که شایسته ‌ترین کسان به برترین جایگاه از سوی او انتخاب نشوند.   

نگاهی گذرا در گل واژه های فردوسی بزرگ در شاهنامه و واژه نامه ها فارسی به ما میآموزد که واژه شاه در فرهنگ و ادبیات فارسی پیشینه ای چندین هزار ساله دارد و در بیشتر واژه های دیگر به گونه های پیشوند و پسوند هم افزوده شده است. شاه در جای پیشوند واژه ها در شاهکار، شاهراه، شهسواری، شاه مهره و شاهنامه و شاه میوه در نمونه ها و مشت هایی از خروار واژه ها بکار گرفته شده.  
در واژه نامه دهخدا،  واژه ورجاوند "شاه" به هر چیز بزرگ و با فر و شکوه و به هر کسی که در دلاوری و پاکی و درستی و قهرمانی و اداره گذران خانواده ای بزرگ و یا  تیره و تبار و قبیله و قومی و یا بر کشوری فرمانروایی میکند برجسته و نمایان میشود. شاه را  شهریار، تاجدار، فرمانروا و بزرگ هم نامیده اند. در ادبیات فارسی و به ویژه در شاهنامه فردوسی بسیار اندر سیرت و مرام و منش شاهان سخن رفته که چگونه شاه همیشه نماد پایداری و استواری و در پوششی از تنومندی و راستین در جایگاه نماد یگانگی و همبستگی ملی برای بودن و هستی یک ملت بوده. واژه شاه همچنین در تمام نام ها، زبان ها و گویش های عهد باستان از اوستائی و پهلوی و سانسکریت و هند و آسیايی و فارسی و اردو در تمام نگارش ها بکار گرفته شده.  واژه "شاه" همچنین به نام های بسیاری از مردم برای بدست آوردن احترام همگانی در کشورهای آسیای مرکزی و قاره هند افزوده شده تا آنجا که شوربختانه و تنها برای گرفتن اعتبار و اهمیت در میان مسلمانان شیعه شده هم واژه شاه را به نام ها دروغین و بی ارزش امامان شان افزودند و مثلا علی را شاه مردان! و امامزاده های پلشت و کثیف و دروغین را شاه چراغ!  و شاه خراسان! نامیده اند.
در دوران باستان و در اواخر سلسله مادها که دامنه کشورداری گسترده یافت و ماد ها بر کشور های آشور و لیدی و سومر پیروز شدند برای اداره گذران زندگی مردم آن سرزمین ها از جانب دولت مرکزی ماد ها شاهان ناحیه ای و محلی برگزیده و گمارده  شدند تا در آن سرزمین های زیر قلمرو حکومت ماد ها حکومت کنند. از اینجای تاریخ واژه شاه به "پادشاه" تبدیل میشود که شاه شاهان یا شاهنشاه هم نامیده میشود. باز برگردیم به گل واژه های شاهنامه و واژه نامه های زبان فارسی میبینیم که در همه آنها پادشاه را نامی فارسی باستانی نامیده اند مرکب از "پاد" و "شاه" که پاد نمادی از پاس و پاسبان و نگهبان و پاینده و کسی که دارای تخت و اورنگ باشد و شاه نخست و خداوندگار مردمان است و به هر چیزی که پادشاه به سیرت و رخسار و منش و مرام از دیگران و از مهتران و از همردیفان خود برتر و بهتر و بزرگتر باشد. در نشانه ها و نمونه های پس از دوران باستان و در دم دمای ابتدای سال های میلادی پادشاه، یا شاه شاهان که از دلاوری و دادگستری و مردم دوستی فراوان برخوردار بود و خداوندگار و فرمانروای چندین پادشاهی بزرگ بود به جاه و جلال امپراتوری و فر و شکوه فرمانروای جهانگیر میرسد.

واژه شاه در زمان پادشاه فقید ایران و در راستای خدمات ارزنده آن راد مرد بزرگ به ایران و کل منطقه خاورمیانه در جهت گسترش صلح و دوستی و آزادی در لغتنامه های دولت ها و در فرهنگ های عمومی مردمان جهان در میاید.

در سالهای پادشاهی محمد رضا شاه فقید جهان خارج و دولت های سایر دنیا از واژه King   برای پادشاه ایران استفاده میکردند که بمنظور  بزرگداشت جاه و مقام پادشاه ایران واژه باستانی "شاه" که نشان فر و شکوه ایران باستان است را به پیشنهاد دولت وقت ایران جانشین King   نمودند و Shah of Iran   جای King of Iran  را در همه زبان ها گرفت.

کارکرد و دست آورد پادشاهان در همبستگی ملی و یکپارچگی مردم در زندگی های گروهی

 
نگاهی گذرا به دو بخش گذشته یاد آوری دو مورد را لازم میدانم. اول اینکه، زندگی و حکومت های قبیله ای، قومی، تیره و تباری همواره در تاریخ زندگی بشر اثرات ویرانگر و جنگ افروز داشته که نمونه قبیله ماد ها را در ابتدای حکومت شان خیلی کوتاه در بخش یکم یاد آوری نمودم. ماد ها به سبب پراکندگی و نبودن همبستگی در میان طایفه ها بارها از جانب دولت آشور مورد تجاوز و شکست قرار گرفتند تا اینکه دیاکو توانست تمام تیره های ماد ها را با هم همبسته و پیوسته نماید. در سایه آن همبستگی های قومی در میانه راه شان توانستند قوم آشور را برای همیشه شکست داده و حاکمیت یکدست خود را بر فلات گسترده ایران آنزمان پا بر جا نمایند. در نمونه های دیگر از تفرقه و جنگ های قومی میان سه قبیله مايا ها، تولتك ها و أزتك ها در آمریکای جنوبی محل کنونی مکزیک و گواتمالا که همگی از یک نژاد و بنیه مهاجر از قاره آفریقا بودند را میتوان نام برد. این سه قبیله که در درازای زمانی بیش از 2700 سال در آمریکای جنوبی ساکن شدند تا زمان ورود اسپانیايی ها در قرن 15 میلادی آنچنان خونریزی و کشتاری از همدیگر براه انداختند که باران های جنگل های آمازون هم در جنوب قاره رنگ خون گرفتند. جنگ های قبیله ای به دلیل دست مایه و پیشینه های ویران گری خود باعث ویرانی تمام آثار تمدن و دست ساز های ملت ها مغلوب و شکست خورده میشوند که نشانه های تاریخی را در کشور خودمان فراوان دیده ایم.

دوم، پادشاهان در گذشته های تاریخی کشورها بویژه در زمان باستان با گرد هم آوری قبایل و طایفه ها زیر نام یک ملت و یک دولت توانستند به بسیاری از جنگ های قبیله ای در جای، جای جهان آن روزگاران پایان داده و در سایه خردمندی و دانایی خود به رفاه و آسایش ملت ها بپردازند. ایران ما در هزاره اول تاریخ زندگی و تمدن خود از 500 سال قبل از میلاد تا هجوم و حمله اعراب بادیه نشین، قبیله و قومی بدون تمدن، عاری از فرهنگ و نداشتن تجربه دولت و گرفتار بت پرستی  از برتری و امتیاز داشتن چنین پادشاهانی بر خوردار بودند. تمدن با فر و شکوه ایران و ایرانیان در هزاره اول تارخ تمدن بشری سر آمد جهانیان بوده و مورد پسند و پذیرش تاریخ نگاران قرار گفته است.  

برابر نشانه ها و نمونه های پیش رو در حکومت های قبیله ای و ایل و آلی که هنوز در میان شیخ نشینان مناطق جنوبی ایران و حوزه خلیج همیشه فارس ساری و جاری است میبینیم که تنها یک نفر و یا چند نفر از یک قبیله مانند آل سعود، آل نهیان و آل ثانی بر سرنوشت تمامی مردمان ساکن در آن "ولایات" که هنوز حتی کشور هم نشده اند حکومت های جاودانه دارند که به جای دولت های گزینشی نشسته اند.
در ایران ما اما، در دوران پادشاهان هخامنشی مردم با گزینش برای خود فرمانروا انتخاب میکردند و پادشاه دیدگاه خود را با نمایندگان مردم به رای میگذاشت. در زمان اشکانیان دانشگاه جندی شاپور را بنا نهادند که در آن برنامه همکاری های علمی استاد و دانشجو را با دانشگاه های یونان و رُم تهیه کرده بودند و بزرگترین کتابخانه جهان آنروز در ایران ما بود. د ر زمان ساسانیان نشست مهستان فرهیخته گان را داشتیم که نمایندگان پیشه ها در آن کرسی خود را داشتند. تمام این افتخارات در سایه یک دولت و حکومت مرکزی پادشاهان پر قدرت و با درایت انجام میگرفت. البته که در موارد زیادی هم جنگ های میان حکومت ها خواسته و نا خواسته در میگرفت و نتایج غم باری هم در برداشتند که تماما از خصلت های انسانی یا غیر انسانی حاکمان و فرمانروایان در تاریخ زندگی بشر سرچشمه میگرفت و میگیرد.          

آنچه که در کوتاه سخن در این بخش به آگاهی میرسانم اینست که در ایران ما پیش از حمله ویرانگر اعراب واژه هایی به نام سلطان و سلطنت،  امیر، مَلِک، خواجه، خان، دوله و سلطتنه، ممالک، در ادبیات و فرهنگ آن زمان ها وجود نداشته و در تاریخ هم به ثبت نرسیده. در شاهنامه فردوسی هیچ نشانی از این واژگان ضد ایرانی وجود ندارد. هر چه بوده و بجا ماند شاه، پادشاه، شاهنشاه و فرمانروا بوده و هست. در این باره در بخش تفاوت های میان حکومت های سلطنتی و پادشاهی بیشتر به گسترده سحن خواهم پرداخت و دیدگاه های خودم را به نمایش باز بینی و باز خوانی شما میگذارم.

تاریخ نگاران غربی میزان و اندازه برابری و انصاف را در باره سهم ایران در پایه گذاری تمدن بشری آنچنان که میبایست بجا نیاورده اند. اگر چه فردیک ویلهلم هگل در کتاب عقل تاریخ مینویسد،  "شرق (ایران) را نگهدارید که تمدن بشری از شرق بر آمد و در غرب کامل شد"، اما زمانی که دموکراسی در غرب پیدا شد آنرا به نام فلاسفه غرب ثبت و ضبط کردند که این تنها یک نمونه از نا برابری پیرامون سهم ما ایرانی ها در زمینه های پیدایش و آغاز مردم سالاری و شایسته سالاری یا آنچه در غرب دموکراسی نامیده شد میباشد. مثلا، آنچه را که در اروپای قرن هیجده "مردم‌‌‌‌سالاری" نامیده شد و آرزومندی دستیابی انسان به آن را مهیا ساخت، در ایران باستان وجود داشته است چنان که نمونه‌ هایی از آن ها در پایین همین رشته از نوشتار بیان میشود. مردم سالاری و شایسته ‌سالاری از گزینش پادشاه که شایسته ‌ترین در کاردانی، تفکر و اندیشه و دلاور ترین، و نیرومند ترین فرد در کشورداری بود تا پیشه‌ های دیگر انجام می پذیرفته و این یکی از رخداد هایی است که نیک ‌بختی ایرانیان را در دوره باستان تا حمله ویرانگر اعراب بر میگرفته که شهریاری پهناور ایران‌ زمین را بر پهنه‌ جهان آن روزگار گسترده نمود تا آنجا که شهریاران ایران زمین برای چهار گوشه‌ جهان فرمان میفرستادند.

شایسته ‌سالاری در ایران به گونه‌ ای بود که کودکی با فرهنگ و دانش ‌ورز بر خاسته از دور ترین ده به دربار پادشاهی چون "خسرو انوشیروان" راه‌ می یافت و به نیروی خرد و بایستگی بر تخت وزارت جای میگرفت، و آن کودک، بزرگ مردی بنام بزرگمهر بود. در چنین جامعه‌ ای که پایه‌ آن بر شایسته بودن شهروندان استوار بوده است، اندیشه ‌ورزان خردمندان، استادان، دانش‌ پژوهان، پزشکان، فرهنگیان، مهندسان، طراحان، هنرمندان و‎...‎‏ در سایه‌ رفاه و آرامش فکر آسایش و آرامش زندگانی می‌‌کردند. دانشمندان و هنرمندان و پیشه وران نه تنها از کشور گریزان نبودند تا به ناچار راهی سر زمین‌ های دیگر شوند، بلکه ایران ‌زمین را جایگاهی فرهمند برای فرزانگان سراسر جهان کرده بودند، و دربار خسروان نیز نشستگاه بینش ‌وران و فرهیختگان بوده است. نمونه ‌اش را از زبان پیرتوس میهن‌ مان فردوسی پاک نهاد که ستایش عالم و آدم او را باد بشنویم

دل شاه کسرا پر از داد بود

 به دانش، دل و مغزش آباد بود

 به درگاه بر، موبدان داشتی 

ز هر دانشی، بخردان داشتی

برای روشنگری و آورد نمونه ها میدانیم و میخوانیم که برسر درگاه دانشگاه جندی‌شاپور، این سخن شاپور ساسانی نقش بسته بود: "شمشیرهای ما مرزها را میگشاید و قلم و دانش ما، دل ها و اندیشه ها را". در این باره حتی نویسندگان و پژوهشگران عرب زبان هم  به فرهنگ پادشاهان ایرانی با افتخار میپردازند و فرهنگ پادشاهی را زیبنده ‌ترین فرهنگ ها میدانند و پادشاه را شایسته‌ ترین فرد. از این روست که در ایران باستان حتی بر گزیده ترین ها در پهلوانی همچون "جهان‌ پهلوان رستم"، در شرفیابی های خود به پیشگاه پادشاهان زمین ادب میبوسد و بر تخت پادشاهی سر خم میکند و گستاخانه در پیشگاه پادشاه سخن نمیگوید و تاج کیانی را ارج میگذارد و آن را نیک و ورجاوند میدانست. رستم پهلوان در هنگام رفتن از پیشگاه شهریاران هرگز پشت بر تاج و تخت به سوی در نمیرود و تا آخرین گام رویش به شاهنشاه است و با سر خم کرده از کاخ بیرون میرود.
روایت فردوسی بزرگ از نشان و نماد بزرگی و فر و شکوه تاج و تخت شاهنشاهی چنین است:

چو گفتند با رستم ایرانیان

که هستی تو زیبای تخت کیان

یکی بانگ بر زد بر آن کس که گفت

! که: "با دخمه تنگ بادی تو جفت

 مرا تخت زر باید و بسته شاه؟

 مباد آن بزرگی، مباد این کلاه"

گُزین کرد از ایران ده و دو هزار

جهان‌ گیر برگستوان و سوار

رها کرد از بند، کاووس را

همان گیو و گودرز و هم توس را

فرهیختگان و نگهبانان تاج و تخت کیانی در ایران باستان گاهی هر شاهزاده ای را هم شایسته بر تخت نشستن بجای پادشاه فرهمند و فرهیخته نمیدانستند. چنان که پس از کشته شدن نوذر، انجمن مهستان فرزندان او را زیبنده ‌و شایسته تخت شاهی نمیدانستند. برای نمونه، زال، که مهتر انجمن مهستان بود میگوید: فرزندان نوذر، توس و گستهم  برازنده شهریاری نیستند. پادشاه افزون بر آن که شاهزاده باشد، باید فرهنگ پادشاهی بداند و از آن ‌چه بر ایران گذشته نیک آگاه باشد. هنجار بخشیدن و "نگاه‌ داری" و "نگهداری" سپاهیان کاری بسیار دشوار است.
فردوسی بزرگ و پاک سرشت میفرماید:
سپاه چون کشتی است و باد و بادبان این کشتی شاهنشاه است

بباید یکی شاه خسرونژاد

که دارد گذشته سخن‌ها به یاد

به کردار کشتی است کار سپاه

 همش باد و، هم بادبان تخت شاه

 هر آن نامور کاو نباشدش رای

به تخت بزرگی نباشد سزای

اگر داردی توس و گستهم‌‌ فر

سپاهست و گردان بسیار مر

 نزیبد بر ایشان همی تاج و تخت

بباید یکی شاه پیروزبخت

از این رو انجمن مهستان پس از نشست ‌ها و رایزنی ‌ها "زو" را بر تخت شهریاری می‌نشاند

ز تخم فریدون بجستند چند

یکی شاه زیبای تخت بلند

ندیدند جز پور طهماسپ، زو

که زور کیان داشت و فرهنگ ‌گو

یکی مژده بردند نزدیک زو

که تاج فریدون به تو گشت نو

سپهدار دستان و یکسر سپاه

ترا خواستند ای سزاوار گاه

چو بشنید زو گفتهٔ موبدان

همان گفتهٔ قارن و بخردان

بیامد به نزدیک ایران سپاه

به سر بر نهاده کیانی کلاه

‎در باره شایسته سالاری در فرهنگ ایران باستان در شاهنامه نمونه های فراوانی آورده شده است که این هم یک از نمونه است.

بین سپاه ایران بر سر پادشاهی خسرو، نوه‌ کاووس ‌شاه و فریبرز، فرزند شاه کاووس دوگانگی رخ میدهد تا جایی که سپهدار ‌ایران، توس با کاویانی درفش در یک سوی، و سپهدار گودرز با لشکریانش در سوی دیگر رو ‌در روی هم صف ‌آرایی میکنند. کاووس ‌شاه هر دو سپهدار را به کاخ فرا میخواند. گفت ‌و گویی تند در پیشگاه کیکاووس بین توس و گودرز درمی گیرد. در پایان، گودرز به کاووس ‌شاه میگوید: دو فرزند پرمایه را نزد خود بخوان و با آنان به گفت ‌و گو بنشین، آن که را شایسته‌ تر است تخت و کلاه را بدو بسپار

به کاووس گفت: ای جهان ‌دیده شاه

تو دل را مگردان از آیین و راه

دو فرزند پرمایه را پیش خوان

بر خویش بنشان به روشن‌ روان

ببین تا زهر دو: سزاوار، کیست

که با برز و با فره‌  ایزدی ست

سزاوار را بخش تخت و کلاه

اگر سیر گشتی ز تخت و سپاه

کاووس‌‌شاه این رای را نمیپذیرد و میگوید؛ هر دو فرزند در بر من یکسان هستند. اگر من یکی از آن‌ ها را برگزینم، دیگری دلش از من پراز کین میگردد. چاره‌ ای میسازم که هر دو، کینه ای از من در دل نداشته باشند؛ و آن گشودن دژ طلسم‌ شده‌ بهمن است. دو سپهدار با این پیشنهاد هم‌ رای میگردند، و سرانجام، طلسم دژ بهمن به دست کیخسرو گشوده میشود و شاه آزادگان با سپاهیان به دژ میآیند

کیخسرو یک سال در دژ بهمن نشست دارد، آن‌ گاه پیروزمندانه  به پای ‌تخت روی می‌نهد و بزرگان او را پذیرا میشوند. سپهدار توس، درفش کاویانی و زرینه کفش را نزد شاه برده و از او میخواهد نشان سپهداری را به پادشاه بسپارد تا به شایسته‌ ترین فرد بدهد. توس از اندیشه بیهوده و کردار خویش سخت در آرزده میشود و از پادشاه پوزش میخواهد

همان توس با کاویانی درفش

همی رفت با کوس و زرینه کفش

بیاورد و، پیش جها‌ن ‌جوی برد

زمین را ببوسید و او را سپرد

بدو گفت: "کاین کوس و زرینه کفش

خجسته همین کاویانی درفش

ز لشکر ببین تا سزاوار کیست

یکی پهلوان از در کار کیست"

ز گفتارها پوزش آورد پیش

بپیچید از آن بیهوده رای خویش

شهریار بخشنده‌ پوزش ‌پذیر، سپهدار سرکش را نوازش میکند و به او میگوید، این درفش کاویانی و این کفش زرین که نشان سپهداری ایران ‌زمین است زیبنده‌ تو است، و جز تو شایسته‌ دیگری نیست.

ایرانیان در دوران پادشاهی های ایران باستان آزاد اندیش بودند و بر پایه‌ خرد، میآموختند و بر میگزیدند. چنان که: بهرام گور را همگان به پادشاهی نمیخواهند؛ از این رو آزمایشی سخت جلوی روی او قرار میدهند. آنان تاج را بر روی تخت پادشاهی مینهند و دو شیر غرنده  را با زنجیر بر دو پایه‌ تخت میبندند؛ هر کس تاج را از بین دو شیر از روی تخت بردارد و بر سر نهد و بین دو شیر بر تخت نشیند، همو سزاوار پادشاهی است.

بهرام پس از نیایش یزدان پاک، با گرز گاو سر به سوی تاج و تخت روی می‌نهد. یکی از شیران درنده زنجیر میگسلد و غران و  دوان سوی بهرام میشتابد، بهرام با گرز چنان بر سرِ شیر میکوبد که جهان را پیش چشمش تیره و تار میکند، و شتابان به نزدیک شیر دیگر آمده، زمان به او نمیدهد، گرز را بالا برده بر سر شیر دیگر میکوبد. پس از پیروزی بر شیر ها تاج دل‌ افروز را برداشته بر سر می‌نهد و بر تخت پادشاهی مینشیند

وز آن‌ جا بیامد خردمند شاه

نهاد آنگهی روی را سوی راه

همی رفت با گرزه‌ گاو روی

چو دیدند شیران پرخاش ‌جوی

یکی زود زنجیر بگسست و بند

بیامد بر شهریار بلند

بزد بر سرش گرز، بهرام گرد

ز چشمش همه روشنایی ببرد

بر دیگر آمد بزد بر سرش

فروریخت از دیده خون بر برش

جهانداربنشست بر تخت عاج

به سر برنهاد آن دل ‌افروز تاج

بهرام، سالار شایسته و توانای ایران ‌زمین چون تاج بر سر میگذارد و بر تخت شهریاری جای میگیرد از مردمی که بر او شوریده بودند، کینه بر دل نمیگیرد و مردم را آزار نمیدهد چون شاه دادگر و بخشنده و مهربان است. او برای شادمانی مردمان، رامش ‌گرانی را از هندوستان به ایران گسیل میدارد؛ و چون گنج پادشاهان پیشین را مییابند و به بهرام گزارش میدهند، او فرمان میدهد آن گنج را بین مردمان پخش کنند. این است شیوه‌ رهبری توانا و درست ‌اندیش در فرهنگ های پادشاهی در ایران باستان. اینها و بسیاری بهتر و برتر نمونه‌ هایی از آیین آن جهان ‌داران میباشند که خرد ورزی و دادگستری و برابری را بجای کینه و نفرت و خرافات بر کشور چیره میکردند. داستان ‌ها و سرگذشت‌ هایی شگفت و افتخار آمیز که بر این آب و خاک گذشته است، به ما نکته‌ ها میآموزد که اگر آن را به کار نبندیم زمانه با تلخ تر از این که هست روا خواهد داشت و سیه روزی و فلاکت بیشتری را بر ما نمک خوران نمکدان شکن خواهد آورد.

در بخش های پیشین خواندیم که ایران باستان و حکومت های پادشاهی در سه هزار سال پیش و حتی بنا بر گفته فردوسی بزرگ در زمان سلسله های پیشدادیان و کیانیان تا پنج هزار سال پیش در جهان پیشتاز در حکومت ها و دولت مدار در میان ملت ها بودند. همچنین یاد آوری های لازم در باره پادشاهان و مرام و منش آنها و سپس بر پائی مردم سالاری و شایسته سالاری در دوران هخامنشی تا میزان در خور زمان و مکان این نوشتار انجام گرفت. به نابرابری و بی انصافی جوامع غربی در ارزش دادن به سهم ایران در بر پائی و پیشرفت تمدن های دوران باستان هم اشاراتی در خور و در این جایگاه نمایان شد.

اشاره کردم که جایگاه و مقام پادشاه تا کجا و تا چه اندازه از بزرگی و شکوه و فرهی بوده و شرایط لازم و کافی را برای نشستن افراد بر تخت شاهی و شایستگی برای گرفتن تاج کیانی بر سر چه بوده.
از زیان های قبیله گرائی و طایفه و تبار که عامل ویرانی تمدن ها و جدائی مردمان از همدیگر هم سخن به میان آمد.
ایران ما در زمان باستان در یک پروسه بیشتر از هزار ساله توانست از کشت و کشتار های قبیله ای جلوگیری کند و توحش در همزیستی خود را تبدیل به تمدنی کند که جهان از آن بسیار آموخت آنچنانکه سنگ نوشته منشور حقوق بشر کوروش بزرگ دست مایه تمدن و حقوق بشر در غرب شد. آن تمدن برجسته که در هزاره اول تاریخ شکوفایی اش چشم تاریخ نویسان را خیره کرد توسط حملات اقوام وحشی ساکن در بخش های شمال شرقی کشور پهناور ایران و قبایل بدوی   و بادیه نشین های اعراب در غرب کشور که بوئی از شهر نشینی و تمدن نبرده بودند و هیچ پیشینه تاریخی و تجربه عملی در حکومت های متمرکز مردمی و شایسته سالار نداشتند ویران شد. پادشاهی های مردم سالار جای خود را به حاکمان دست نشانده اعراب وحشی داد و واژه هائی مانند سلطنت، سلطان، امیر، مَلِک و خواجه و ایلخانان جای واژه های ورجاوند شاه، پادشاه و شاهنشاه و فرمانروا و خسروان را گرفتند. در تاریخ میخوانیم که خلیفه های اموی و عباسی با ضرب خنجر و خون و توحش حیوانی به نا حق در جای فرمانروایان هخامنشی و اشکانی و ساسانی نشستند و با پیروی از پیامبر غار نشین، کاخ های تمدن بشری را ویران نمودند و با تحکم از احکام دروغین "الهی" بجای اجرای مفاد منشور حقوق بشر کوروش کبیر با همان خنجر خونین اسلام شان حکم به قتل و غارت و تجاوز به مال و جان و ناموس مردان و زنان ایران زمین دادند. آن جنایتکاران تاریخ با گماردن سر سپرد گان محلی از ایل و آل های آنزمان و سلاطین دست نشانده غزنوی و سلجوقی و خوارزمی ایران ما را تکه تکه کردند و سلطان نشین های خراج گزار به خلیفه ها را جایگزین شاهان مردم سالار کردند. سلاطین بی خرد و مزدور خلفای اموی و عباسی حکومت های سلطنتی را ادامه دادند تا آنجا که بعد ها از طرف آخوند های زمان خود آنرا "موهبت الهی" نامیدند و سلطان را سایه خدا بر روی زمین تعبیر و تعریف کردند (السلطان ظل الله فی الارض).

حکومت های سلطنتی یا دیکتاتوری های سلطنتی

این نمونه از حاکمیت های سلطانی در دوران حمله مغول ها به ایران به حکومت های ایلخانی تبدیل شد که در زمان شیخ خواب نما شده صفوی، یعنی صفی الدین اردبیلی و رسیدن نسبش به امام جعفر صادق ملقمه ای از حاکمیت سلاطین و خلیفه گری را احیاء کرد. از زمان حمله اعراب به ایران حاکمیت جهل و خرافات و نادانی شیرازه و نار و پود باقی مانده از تمدن هزار ساله ایران را کاملا از هم پاشید و آخوند ها در حاکمیت سلطنت موروثی سلاطین صفوی و قاجار شریک شدند. در تمام دوران حکومت سلاطین بعد از حمله اعراب تنها در یکی دو دوره کوتاه ما شاهد حاکمیت غیر دینی بودیم،  یکی در دوران "امیران" سامانی،  و دیگر دوره پر شکوه فرمانروایی نادر شاه افشار که واژه شاه را بجای سلطان دو باره پا برجا کرد بوده. در این نوع حکومت سلطنتی سلطان قدرت مطلقه است و تمام فامیل شاه و درباریان سلطنت در مقام های کلیدی و مهم مملکتی گمارده میشنوند. محمد علیشاه قاجار نمونه بارز این نوع حکومت های سلطنتی بوده است. 

مشروطه سلطنتی یا سلطنت مشروطه
با پیروزی رخداد بزرگ انقلاب فرهنگی در اروپا (رنسانس) و رسیدن نسیم های خوش آزادی و نهادن بنیاد دموکراسی ها در جهان، ایران تقریبا ویران ما در زمان "سلاطین قدر قدرت" و صاحبقران ها از آنجمله  مظفرالدین شاه قاجار و محمد علیشاه مشروطه ایرانی پای گرفت. عنوان سلطنت مشروطه در ایران که خود باز گرفته از سلطنت مشروطه در انگلستان بود از همین تارخ بر سیستم حکومتی ایران سایه افکند. سلطنت مشروطه انگلیس در سال 1689 توسط پارلمان انگلیس با صدور مصوبه ای موسوم به "بیانیه حقوق" تمامی قدرت اجرائی را از پادشاه انگلستان گرفت و در اختیار نمایندگان مردم در پارلمان قرار داد. اما میان سلطنت مشروطه در ایران که در آن مذهب اسلام دین رسمی مملکت اعلام شده بود و نظارت استصوابی 5 روحانی مجتهد بر قوانین مملکتی در قانون اساسی آن مستتر شده بود تفاوت های زمین تا آسمانی با مشروطه انگلیس وجود داشت. پس تا اینجای کار دو نوع سیستم حکومتی را در دوره قاجار ها تجربه کردیم. یکی سلطنت قدر قدرتی و خون و خونریزی محمد علیشاهی  و دیگری  سلطنت مشروطه که گفته شده فقط سه نفر از معنا و محتوای قوانین آن در زمان تصویب و "توشیح ملوکانه" مظفرالدین شاهی آگاهی داشتند. در مشروطه سلطنتی علاوه بر نفوذ و قدرت روحانیت و دین رسمی اسلام شاه و سلطان فرمانده کل قوا هستند، نخست وزیران از جانب سلطان یا شاه انتخاب میشنوند و به مجلس فرمایشی معرفی میکردند.   
در این باره طنز دلنشینی را در تاریخ داریم که نوشته شده، روزی یکی از آن سه نفر آقایان آگاه به اصول مشروطه به منزل خانمی که گویا روابطی نزدیک با آن آقا داشته میرود. در حین پذیرائی از آقای مطلع به اصول مشروطه،  دختر خانم زیبای ساکن آن منزل از آن آقا میپرسد معنای مشروطه چیست و اصولا چه اهدافی را دنبال میکند؟ آقا در جواب دختر جوان زیبای منزل میگوید، مشروطه یعنی پیر مرد ها دختران جوان و زیبا مانند تو را به عقد خود در آورند و جوانان با خانم های سن بالا ازدواج کنند.

مشروطه پادشاهی  
در زمان پادشاهی رضا شاه بزرگ همانند نادر شاه افشار واژه شاه بجای سلطان و امیر و غیرو انتخاب و احیاء میگردد. رضا شاه بزرگ القاب در باری مانند سلطان، دوله و سلطتنه و ممالک و ... که با گرفتن رشوه و پول توسط دربار قاجار بفروش میرسید را ممنوع و منسوخ اعلام نمود. رضا شاه در چهار سال اول سلطنتش به مفاد قانون اساسی مشروطه 1285 خورشیدی احترام میگذاشت و عمل میکرد. اما، دیر زمانی نپایید که روحانیت مرتجع و عقب افتاده عصر قجری و عصر حجری از ماده نظارت استصوابی 5 روحانی در قانون اساسی مشروطه برای تصویب قوانین نهایت سوء استفاده را نمودند و دست و پای پادشاه سازنده و عاشق پیشرفت ایران را میبستند. همچنین رضا شاه بزرگ در قرار دادن تبعیض میان مردم و جدا کردن سایر ادیان ارمنی و یهودی و بهائی و زرتشتی در محل های مشخص برای زندگی از دور از همدیگر و ندادن اجازه برای شرکت آنها در استخدام های کشوری و سازندگی مملکت، دریافت که وجود دین رسمی اسلام در قانون دست و پا گیر شده و مانع شرکت همگان در سازندگی کشور میشود. با توجه به این موارد و بسیاری مشکلاتی که روحانیت مرتجع برای سازندگی کشور ایجاد میکرد رضا شاه بزرگ از اجرای مفاد بعضی از قانون اساسی مشروطه سر باز میزد. سلطنت مشروطه در ادامه پادشاهی رضا شاه بزرگ رنگ باخت و در عمل به پادشاهی مشروطه تبدیل شد که در آغاز پادشاهی محمد رضا شاه فقید پر رنگ تر گردید.  اما در روی کاغذ و نوشتاری تغییری حاصل نشد. البته متمم هائی بر قوانین مشروطه سلطنتی 1285 خورشیدی اضافه شد. در این سیستم،  پادشاه هنوز فرمانده کل قواست، نصب و عزل نخست وزیران توسط پادشاه انجام میگیرد و به مجالس معرفی میشوند.
پادشاهی مشروطه در زمان پادشاه فقید ایران تا آغاز ویرانی بزرگ و آشوب های سال 1357 ادامه یافت.

پادشاهی پارلمانی

این نوع از سیستم های حکومتی که تکامل انقلاب مشروطه سال 1689 میلادی در کشور انگلیس بود در کشور های اسکاندیناوی و چندین کشور دیگر در اروپا شکل گرفت،  قدرت کل حاکمیت قانون در دست نمایندگان منتخب مردم در پارلمان میباشد. پادشاه نقشی کاملا تشریفاتی دارد و از همه قدرت های اجرائی مصون و مبرا میباشد. نخست وزیران یا با رای مستقیم مردم و یا در تشکل های حزبی با بدست آوردن اکثریت رای مردم طرفدار حزب شان انتخاب میشوند. پادشاه به عنوان نماد وحدت و همبستگی ملی و بالاترین مقام سیاسی مملکتی احکام نخست وزیران را توشیح میکنند.
 در بعضی از کشور های دموکراتیک نخست وزیران توسط نمایندگان منتخب مردم در پارلمان انتخاب میشوند.

  این نوعی سیستم حکومتی دقیقا مورد نظر من هم هست که در راستای خواست و اراده شاهزاده رضا پهلوی میباشد.

با آرزوی اینکه پرسشی برای آموختن بیشتر در ذهن و فکر شما بوجود آمده باشد به این نوشتار پایان میدهم.